Dit pleegde Olivier B. Bommel, in wiens schoenen ik om diverse redenen niet kan staan, vaak te zeggen tegen Tom Poes, zijn secondant en jonge vriend voor het leven.
Zo voel het ongeveer bij wat ik nu te berde wil brengen en vanuit mijn rijke gevoelsleven (ook al zo’n Bommeliaanse uitdrukking) met u wil delen.
Ik lees het boek ‘Ik ook van jou’ van Nicky en Sila Lee en een van de goede dingen die erin staan - en dat zijn er veel - is: een weekendje weg zonder kinderen. En dat is een enorme aanrader voor alle (jonge) ouders.
De eerste keer dat Purperpol en ik dat voor het eerst deden ligt al weer zo’n tien jaar achter ons, maar ik weet nog hoe ik het vond: in één woord fantastisch. Dat heeft niets te maken met een eventuele hekel aan onze kinderen en ook niet over hun onhandelbaarheid en dergelijke, maar vooral aan de heerlijke rust die je opeens weer ervaart als er twee luidkeelse mondjes opeens zijn weggevallen. Het was zelfs even wennen voor ons al die rust en stilte. We kwamen prompt weer even aan onszelf en elkaar toe. Geen gedoe met eten, geen herrie aan ons hoofd, geen kinderen kortom met wie je de hele dag rekening moest houden. Heerlijk. We fietsten wat, wandelden wat, winkelden wat, kletsten wat, gingen wat uit eten en vult u maar verder in.
Stiekem waren we natuurlijk ook wel heel nieuwsgierig hoe mijn schoonouders het er gedurende het hele weekend met de jochies vanaf brachten, maar we hadden een A4-tje (of eigenlijk drie) gemaakt die toen ik die laatst weer vond op de computer toch wel erg veel weg vond hebben van een geprogrammeerde instructie. Een citaat uit dit epistel daterend uit eind november 2002:
De kinderen mogen vanavond hun schoen zetten, en wat mooie Sintliedjes zingen (eventueel winterwortel erbij, water ook, allemaal voor het paard!)
Als ze op bed liggen: op de kruidenierskast op de witte schaal ligt een Hema-zak met lekkers. Eén muis per kind, 2 dobbelstenen en flink wat pepernoten en suikersnoep. Dat mogen ze dan na kerktijd ‘bij de koffie’ opeten.
Ik hield in die tijd niet alleen onze kinderen maar blijkbaar ook mijn schoonouders nogal strak…
Tja, wat zal ik daar van zeggen. Dit dan maar:
1 opmerking:
Ja, dat weet ik nog heel goed.
Wij vonden het toen ook erg fijn baas te mogen spelen over doe 2schatten. Alleen, al dat snoep voor de schoentjes, maar ja we waren toch maar gehoorzaam, en deden het.
Was dat die keer dat we bij thuis komst een brief vonden, met het getal van onze schemerlampjes vermeld?
Of die keer, dat jullie alle stoelen op een rei hadden gezet, dwars door de kamer!
Nou goed, okee hoor.
Maomi.
p.s. zijn het de beentjes van Parapol,(op het voorgaande bloc)
leuk hoor!
Een reactie posten