Soms is het leven een last. Soms lijkt het alsof alles tegenzit. Soms zie je er bijna geen gat meer in. Soms voel je jezelf zo machteloos. Soms word je overspoeld door medelijden en verdriet.
Dat soms was gisteren. En vandaag ook nog, ja. Purperpol heeft zich volledig ziek gemeld op haar werk. Het ging echt niet meer. Te hoge werkdruk en te weinig energie. En dan houdt het een keer op. Dat was gisteren dus, ja.
Dan zit ze op de bank en zapt zelfs niet eens meer. Ze zit alleen maar en voelt zich ongelukkig. En ik? Ik kan daar niks mee. Ook als ik op mijn kop ga staan, lossen deze problemen niet op. En door (even) te bidden ook niet nee. Soms moet je blijkbaar gewoon lijden. Maar dan lijden we wel met ons tweeën. Daar wordt het weliswaar niet minder van, maar toch.
Lijden hoort bij dit leven. Maar lijden lijkt zo zinloos. Zo uitzichtloos. Zo zuigend. Toch beseffen we dat er iemand is die dit alles weet, en die in staat is om dit lijden in een oogwenk te beëindigen. Maar omdat die persoon niet een soort grote tovenaar is, gebeurt dat niet. En zullen wij door het lijden heen moeten. Waarom? Joost weet het niet. God wel. Dat is genoeg. Zijn genade is ons genoeg. Dat hoeven we niet elk moment van de dag te ervaren of te voelen noch te beleven, maar wel te geloven. En dat doen we. Desnoods tegen de klippen op. We staan immers zelf niet aan het roer. En: er komen andere tijden. Zeker weten. Vast geloven. En bidden doen we natuurlijk wel, hè?
3 opmerkingen:
jep.
oooooooit komt alles goed.
midden in de winter weet je haast niet meer hoe het is als er knoppen en blad in de bomen zit, en nu..? moet je eens kijken!
Vanmorgen in de kerk las de dominee niet het verhaal van palmpasen voor, maar het verhaal van de vier mannen die hun zieke vriend door het dak heen laten zakken voor de voeten van Jezus. Ik moest toen aan jullie denken en aan dit blogje van jou, dat ik vanmorgen tijdens het naar binnen werken van een bak muesli had zitten lezen. ;) In ieder geval, ik zat zo even na te de denken over wat je schreef, over lijden dat niet per definitie van je wordt weggenomen als je daarvoor bidt. Ik moest toen ineens denken aan het boek 'De hemelse man', geschreven door Broeder Yun (ken je het? zo niet, dan is het meteen een tip). Die schrijft in dat boek dat hij nooit bidt of lijden hem bespaard mag blijven, maar of hij een sterke rug mag krijgen om lijden te kunnen dragen. Ik weet nog dat ik dat zo'n eye-opener vond toen ik dat boek las, zo ongelofelijk wijs. En hij heeft het geweten, want hij heeft vreselijk moeten lijden, zo erg zelfs dat hij er aan dood had kunnen gaan, maar hij heeft het doorstaan.
Nou ja, geen idee of je hier iets mee kunt. Als je er zelf middenin zit, dan is het knap moeilijk om te relativeren en dat is ook niet wat ik bedoel te zeggen. In ieder geval denk ik regelmatig aan jullie - komt door die blogs van jullie! :) - en draag ik jullie regelmatig op in gebed. Liefs!
@ Jacqueline: het boek De Hemelse Man ken ik ja. En inderdaad is het Godsbeeld van deze auteur broeder Yun meer 'bijbelvast' dan ons verwesterd christelijk denken, waarbij God vooral goed lijkt om ons te behoeden voor allerlei rampen.
Hij zou er vast nooit een blogje over hebben geschreven...
Dank voor je support en meeleven.
Een reactie posten