Hieperdepiep hoera !!!

Beste mensen,

Vandaag was een heugelijke dag. De Euromast bestaat 50 jaar!

Wie nu denkt: lekker belangrijk, heeft natuurlijk volkomen gelijk. Maar ja, dit is wel mooi mijn eigen blogspot dus bepaal ik wat u belangrijk hoort te vinden. ;-)

Waarom is dit zo belangrijk voor mij? Omdat ik een rechtgeaarde Rotterdammert ben. Geboren en een beetje getogen in de Maasstad, zeven jaartjes maar, maar lang genoeg om mijn eeuwige liefde te verklaren aan deze stad van noeste werkers en no nonsens mentaliteit. Toen wij als gezin uit Rotterdam vertrokken, bezwoer ik dat ik als volwassene zeker zou terugkeren naar mijn geboortegrond. Dat is er niet meer van gekomen, ik werd echt volwassen en wist daarom ook dat je beter niet in hartje Randstad kunt wonen, maar mijn liefde bleef. Eens per jaar kriebelt het zo dat ik weer een dagje Rotjeknor doe. Soms neem ik, als alibi, mijn jongens mee (‘kijk jongens, dat is nou de Euromast’) maar zelfs dat hoeft niet meer per se.

De Euromast is slechts een beetje jonger dan ik en staat volgens de nieuwsberichten nu symbool voor de wederopbouw. Ach ja, wederopbouw en Rotterdam. Die horen sinds de oorlog helemaal bij elkaar. Ik woonde toen ook in een wederopbouwwijk.In Kleinpolder-Oost (Overschie) om precies te zijn. In een van de vele portiekflats die daar zo haastig in elkaar werden gegooid om de naoorlogse woningnood zo snel mogelijk te lenigen. Mooi woord trouwens: lenigen. Al is dat lenigen er niet erg van gekomen: woningnood is er nog steeds, al heeft die wel een luxere vorm dan toen.

Met mijn eigen woonsituatie is het trouwens ook niet veel beter geworden. Ik woon nog steeds in een wederopbouwflat met enkel glas, geen centrale verwarming, slechts één gaskachel en daardoor dus veel tocht en vocht. Het is dat onze woonomgeving een stuk rianter is dan toentertijd die in Rotterdam anders waren we allang vertrokken. Zij het dan dus niet retour richting Rotterdam.

Daar moet ik allemaal aan denken bij de verjaardag van de Euromast. Ik heb trouwens tot lang na mijn jeugd Uromast tegen die betonnen paal gezegd, waarom mag Joost weten. Die mast is trouwens niet zo bijzonder meer als in zijn kinderjaren. In de jaren ’60 was hij (de Euromast is natuurlijk mannelijk!) nog het toonbeeld van moderniteit, maar na 1970, toen die net met een flinke lengte was opgehoogd, kwamen andere attracties die aanzienlijke bezoekersaantallen afsnoepten van mijn geliefde icoon. Nu is het als bij een oude tante: ze stelt niet veel meer voor, maar je hebt er wel een band mee. En af en toe zoek je haar nog even op en stel je vast: zo was het dus.


Ja, zo was het dus. Rotterdam, Euromast en alom wederopbouw. Wat zag het leven er toen eenvoudig en overzichtelijk uit. Kom er nog maar eens om. Zucht.