Sock it to me

Mijn vrouw houdt heel veel van mij.

Hoe ik dat zo zeker weet?

Vanwege het volgende.

Omdat ik hier te huize de huisman ben, is een van mijn vele huiselijke taken het uitsorteren van de was, waaronder de sokken. Sokken, beste mensen, zijn een ramp op zich. Feit is dat ze allemaal nogal op elkaar lijken sinds de uitvinding van de unisex. Ze zijn allemaal zwart of hebben anderszins een veelal donkere kleur waarmee ze onderling niet meer te onderscheiden zijn. En daar ben ik mooi klaar mee. Maar niet heus. Ik ben er helemaal niet klaar mee, omdat ik door het woud van uni-sokken de eigenaar niet meer zie staan.

En dus krijgt de een de sokken van de ander. En vice versa. Gevolg: niemand blij. Vrouwlief klaagt er het meest over. ‘Als je maar niet denkt dat ik pimpelpaarse sokken ga kopen om jou te helpen die sokken uit elkaar te houden’, voegde ze me daarom op een kwade dag toe. Zo’n vrouw heb ik ja.

Maar deze vrouw is gelijk aan de zoon uit de wat onbekendere gelijkenis van de twee zonen. De een zei ja maar deed nee, de ander zei nee maar deed ja.

Want wie schetste onlangs mijn verbazing toen ik de sokkenwas weer eens ging analyseren, detecteren en determineren? Purperpol (what's in a name?) had hele erge opvallende sokken gekocht. Met een kleur waarbij Varkentje van Winnie de Pooh nog bleek ziet. Ik heb er maar even een foto van gemaakt zodat u ook gelooft wat ik allemaal beweer.

Nu weet ik precies welke sokken voor mijn vrouw zijn. De vrouw die zoveel van mij houdt.

 Sock it to me one more time, baby!