Ik ben een man

Nee, wat ik gisteren schreef is natuurlijk niet waar. Ik ben echt geen vrouw. Ik ben een hele erge man. Of nee, ik ben heel erg een man, bedoel ik. En soms ook gewoon wel heel erg, ja.

Hoe ik zo zeker weet dat ik toch een man ben? Omdat ik bij ieder pijntje piep. Typisch mannelijk lees ik op al die getrouwdevrouwenblogs – dus zal het wel waar zijn.

 Met mijn zere pols gaat het trouwens, au, al weer ietsje beter. Ietsjes maar hoor. Ik ben mans genoeg om mijn eigen pijn niet te bagatelliseren. Op dat punt hou ik graag stevig de vinger aan de pols. Au.