Fietsen of afstappen?

Eén van de ergernissen van veel mensen is het fietsen door een (drukke) winkelstraat. Bijna altijd wordt deze overtreding gepleegd door groepjes tieners. Ze zoeken graag de grenzen op, maar doen dat in de openbare ruimte liever niet alleen. Samen fiets je sterk, nietwaar?

Mijn eigen Purperpol stoort zich daar vaak aan. Zelf fietste ze vroeger natuurlijk nooit waar het niet mocht, en dan krijg je dat. Ze heeft zelfs een methode ontwikkeld om de weerspannige jeugd van ons provinciestadje de les te lezen. Bij geval ze weer eens een kluitje stoepfietsende stoutertjes ziet aankomen, doet ze net of ze niet oplet en gaat op het laatste moment pal voor hun fiets lopen met als gevolg dat de puisterige wetsovertreders wel moeten afstappen. Ook in het openbaar staat mijn vrouw haar mannetje.

Zelf ben ik (u kent mij) een stuk milder, want ik begrijp ze wel die jongens en meisjes. Gevalletje van: zelf ook jong geweest (maar wanneer ook al weer?).
Ik besef namelijk heel goed dat ik met mijn drieënvijftig levensjaren met goed fatsoen niet door een drukke winkelstraat kan fietsen. Ik niet. Act your age, heet dat in het Engels en zo is het maar net. Bij een bepaalde leeftijd hoort een bepaald gedrag. Volwassen gedrag in dit geval.
Maar zoals je als volwassene geen gezichtsverlies oploopt door je aan de regels van het spel te houden, zo loop je als scholier daarentegen een enorme hoeveelheid gezichtsverlies op door je ook aan diezelfde regels te houden. Ik bedoel: het zou toch de braafheid ten top zijn als je als pakweg 14-jarige netjes met je fiets aan de hand door de winkelstraat gaat lópen, en al helemaal als je dat in groepsverband zou doen? Je gaat nog liever gewoon dood. Hoewel dat laatste eigenlijk toch maar liever niet. Het geeft zo'n rommel en van fietsen komt dan ook weinig meer.

Maar wat gebeurt er nu als Purperpol en ik sámen door de winkelstraat stiefelen en er komt zo'n kluitje gierende hormonen op fietsbanden aan?, hoor ik u al denken, want ik denk altijd vreselijk met u mee.

Doet u even de ogen dicht en fantaseer een aimabele, niet onknappe man van middelbare leeftijd met een milde en al-begrijpende blik in de ogen met naast zich een verbeten viswijf met bloed in de ogen dat klaarstaat om een stel brutale apen koste wat het kost een hak te zetten. Ik doe de waarheid enigszins geweld aan, maar ik kan hier moeilijk gaan melden dat de realiteit meestal totaal omgekeerd is aan deze aperte leugen. En leugentjes om bestwil, daar eh... stap ik liever niet vanaf.