Eekhoorn in shock

Vandaag fietste ik ergens in Neerlands Biblebelt door een aardig provinciestadje aan de rand van de Veluwe. Het was midden op de dag en het stadje lag er tevreden en reformatorisch bij. Omdat het uiterst rustig was, durfde een ijverige eekhoorn (die geheel in tegenstelling tot zijn naam alvast aan het hamsteren was geslagen) wel even de weg over te steken. Ik zag hem vooruitsnellen en dacht: hij zal de boom wel ingaan en niet doorschieten naar het aangrenzende fietspad, want daar fietste ik en eekhoorns zijn niet blind. Aanvankelijk deed de eekhoorn precies wat ik hem in gedachten voorschreef en leek hij de boom in te gaan. Dat bleek slechts een schijnbeweging. Eén tel later tipte hij al weer de grond aan, zag mij vervolgens nu wel aankomen en raakte in opperste verwarring. Ik heb wel vaker dat effect op mensen, maar dat deze reactie nu ook al bij de dieren kon worden waargenomen, maakt mijn leven er voorwaar niet eenvoudiger op.

De verwarring was zo heftig dat het arme diertje prompt de verkeerde vluchtroute nam. Laat ik het maar de Grote Sprong Voorwaarts noemen. Helaas belandde Pluimstaart daardoor pal voor mijn voorwiel en kon ternauwernood een bloedige aanrijding worden voorkomen. Niet omdat ik bovenop de rem stond, maar doordat deze Knabbel - of was het toch Babbel? - opnieuw pijlsnel vooruitstoof, het fietspad weer af, de struiken in. 

Ik wed dat ie nu op de sofa van zijn psychiater ligt om het trauma dat mijn naam draagt van zich af te praten. Maar als die psychiater een kerel is, geeft ie een manhaftig advies aan Pluim:



"Je kunt voortaan de boom in!"