Een ernstig woord

Mijn vorige post ging over zwaar gelovig zijn. Die post is behoorlijk veel meer gelezen dan veel voorgaande berichten. Dat zegt natuurlijk wel wat over u oplettende lezertjes! U wilde natuurlijk wel eens weten wat een Heer van Stand daarover te melden had. Ongetwijfeld in de hoop om, na lezing dezes, wellicht sadder maar vooral wiser tevoorschijn te komen. Hoe erg kan men zich vergissen.
Want wat ik te melden had stelde niet veel voor. Ik schamperde zelfs ook nog wat over mijn zwaar gereformeerde broeders en zusters in de hoop u een beetje plezier te bezorgen. Niets is mij te dol om een glimlach om uw vermoeide gezicht te willen toveren.

Toch heb ik daar een beetje spijt van (en nu ben ik even serieus). Hou me ten goede: ik bedoelde het niet zo rottig, maar de indruk zou kunnen ontstaan dat ik me liever zou willen distantiëren van mijn zwaar protestantse medegelovigen, dan dat ik hen zou willen omarmen. En dat is nu net niet waar. Want als kind van God in de hemel en onderdeel van zijn lichaam op aarde ben ik met elke vezel verbonden met al mijn broeders en zusters die staan op dezelfde rots en drinken uit dezelfde bron als ik. Ja, ook als ze zwarte kousen dragen of wat al te letterlijk 'smulpapen' zijn of waren.

Ik ben niet geroepen om mij te distantiëren van degenen die de kerk een slechte naam bezorgen, maar veeleer om mij met hen te vereenzelvigen. Ondanks alles ja. Want de kerk bestaat al eeuwenlang uit the glory & the shame. Hoewel die laatste er beslist niet bijhoort, zijn beiden niet los verkrijgbaar, ook al zouden we dat nog zo graag willen. Wie de glory van de kerk wil ontvangen, zal ook moeten delen in haar shame. Vergelijk het hiermee: de Leeuw is dezelfde als het Lam, maar wie alleen met de Leeuw wil triomferen, lijkt op het zaadje dat niet in de aarde wil sterven en voor zichzelf blijft leven zodat hij juist ten onder gaat. Christenen volgen het Lam, niet allereerst de Leeuw.

Het is zo gemakkelijk om mee te huilen met de wolven in het bos, die zich tegenwoordig vermommen als journalisten in de pers en buurvrouwen van om de hoek, die de schandalen in de roomse kerk waar de kat in het donker werd geknepen onderstrepen, en hartgrondig schamperen over (vermeend of niet) huichelende strengorthodoxe gereformeerden die zondags a zeggen en maandags z doen.
Toch ben ik er één van hen en één met hen. Er is namelijk maar één kerk zoals ook meermalen in het Nieuwe Testament staat en ondanks talloze kerkscheuringen nooit is veranderd. Of dacht u dat de hemel ook was opgedeeld in dezelfde 'afdelingen' die wij hier op aarde meenden te moeten maken?

Deze week werd ik indirect vermaand om mij meer te vereenzelvigen met al mijn broeders en zusters in de Heer. Dat heeft als consequentie dat ik mij niet negatief hoef uit te laten over mijn familie en al helemaal niet als niemand daarom vraagt. Al was het alleen maar omdat in mijn leven ook shame zowel als glory te vinden is.
Mag ik dan geen grapje maken? Natuurlijk wel. En ik doe dat graag. Toch: als er ook maar een randje bijzit van zelfverheffing, is dat fout.

Als Jezus zich volkomen vereenzelvigt met zondaren zoals ik, heb ik daarom de heilige plicht om te zijn zoals hij, zodat zijn wil worde gedaan op aarde zoals in de hemel.
Dan omarm ik de gevallen, beschimpte of verguisde broeder, en ben ik voor hem de Barmhartige Samaritaan, in plaats van mee te doen met de wolven (of te zijn als de priester en de Leviet).
Dan ben ik met recht een Heer van Stand.

Nou, dit moest ik even kwijt.

En dan in antwoord op uw schrijven, beste reageerders: Jezus was natuurlijk licht gelovig noch zwaar gelovig. Jezus was - het geloven voorbij - gewoon helemaal één met zijn Vader. Daarom deed hij alleen maar wat hij de Vader zag doen, zoals hij zelf aangaf. Dat was geen kwestie van geloof meer, maar van zijn.