COLUMN TWAALF: DE EENZAME VADER

Hoewel onze Luuk deze zomer inmiddels al weer dertien jaar is geworden, speelt onderstaande column zich af in de tijd dat hij nog maar vijf jaar was. Het is maar even dat u het weet.

Ach, zie hem staan. De eenzame vader op het schoolplein. Omringd door leuke moeders. Moeders met hun gezellige babbels. Moeders met hun sociale netwerk. Nooit verlegen om een praatje. Altijd wat te bespreken met elkaar. Elkander vrolijk groetend en opgewekt zwaaiend naar hun schooluitgaande koters. De ongelofelijke lichtvoetigheid van het bestaan straalt van ze af.

Nee, dan hij. Schuchter poseert de eenzame vader zich tegenover de kleuteruitgang. Niet te dichtbij maar vooral ook niet al te ver af van de kwekkende kudde. De blik nadrukkelijk gericht op het dak van de school. Drie minuten rekken zich in zijn beleving uit tot een kwartier.

Maar daar gaat dan toch de zoemer. De eerste kleuters rennen net zo vrolijk als hun moeders het schoolplein over en laten trots zien wat ze binnen in elkaar hebben geflanst. Met grote hulp van juf, denk ik donker. Na de middenmoot verschijnt dan als een van de laatsten onze Luuk. Ik zie dat hij weer eens zijn jas is vergeten. Maar hij heeft zijn handen sowieso al vol. Zijn plakwerk en de schoolbrief vormen een onoverkomelijk obstakel om huppelend de school uit te komen. En een afspraakje met een vriendje? “Ze waren opeens allemaal weg.” En Tim dan? “Die kon niet want die moest naar hockey.” En Max? “Moest naar tennis.” Zo´n school. Het komt er op neer dat ik maar wat moet gaan regelen. Maar ik dank je de koekoek. Die moeders zien mij net zo min staan als hun kroost mijn joch. Blijkbaar. De bodem van mijn hart begint gaten te vertonen als ik denk over dit soort mechanismen. Moet ik als vader ook maar zo gehaaid worden om daags tevoren via zo´n moeder een afspraak voor mijn zoon zien te regelen? Ik dacht van niet. Luuk gaat lekker met mij mee naar huis. Gelukkig heeft ie nog een broer die ook niet zo´n afspreker is. Samen spelen kan ook gewoon thuis. Met je eigen broeders hoedertje.

Deze column is eerder in het opvoedblad Aan de Hand terechtgekomen. http://www.aandehand.nl/