Een oude hit van The Who slaat vierkant op de oprechte eigendunk van onze Luuk.
Aan de eettafel stelt hij een voor ons schier onmogelijke vraag, die echter in zijn eigen universum geheel hout slaat.
"Papa? Als ik op Scoutingkamp ben en dan frikandellen koop en die in de grond stop, hoelang blijven die dan houdbaar?"
(...)
"Jongen, dat duurt nog bijna een jaar, daar ga ik nu niet over nadenken hoor."
"Ja, maar ik ben heel goed in plannen."
Prompt verslikken zich drie Pollen tegelijk in de opgeschepte koude salade die tot dat moment rustig kon worden weggewerkt. Dat krijg je zo, als er een pathologische leugen voorbij komt zeilen.
Het aardig is, dat als Luuk een vraag stelt, je precies weet waar ie met z'n gedachten zit. Niet bij de gezonde koude salade, zoveel is duidelijk, waar weinig vlees maar vooral veel vis in zat, en dus de goedkeuring van de Fijnproever met de genen van zijn vader niet kan wegdragen. Zo'n salade zou hij ook wel eens onder de grond willen stoppen, maar alleen met als doel om de houdbaarheid ervan ernstig te bekorten. De jongen lijkt op zijn vader. Toen die zelf 13 was, lustte die ook drie keer niks. Vandaar dus. Vandaar ook dat ik hem zo goed kan begrijpen. Maar misschien valt dat ook onder oprechte eigendunk.
Later, heel veel later, is het trouwens weer helemaal goed gekomen met mij. Ik ben tegenwoordig omnivoor, hetgeen overigens door mijn andere zoon nog eens meesmuikend werd bevestigd aan diezelfde eettafel als van daarnet. Dus zal het met Luuk ook wel goedkomen.
Ooit.
Eens.
Dat ziet hij zelf nog niet zo, maar zijn vader heeft inmiddels een helicopterview ontwikkeld voor deze zaken. Hij kan zo die oude hit van The Who meezingen. Uit volle overtuiging zelfs.
"For miles and miles and miles and...."
Oh yeah.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten