Wie niet werkt, zal ook niet eten.
Dat motto zit er in geramd bij ons (ex-) calvinistische Nederlanders. Dat motto wordt overigens steevast onterecht aan de Bijbel toegeschreven. Want daar staat dat wie niet wil werken ook niet zal eten. En da's toch een wat liefdevollere boodschap, nietwaar?
Nee, de bijbelse boodschap die dus een goddelijke boodschap is, is een andere. Daar kwam onlangs onze Elias ook weer achter.
Als kerkelijke kring waren we ingegaan op een uitnodiging om eens wat werk te verzetten voor de Stichting Present waarvan het doel is om Goede Werken te verrichten in de naaste omgeving. Deze stichting wist een oude mevrouw voor ons wier tuin nodig eens onder (onze) handen genomen moest worden. En dus togen wij eropuit en eropaf. Maar zoonlief stond in dubio. Hij wilde eigenlijk veel liever naar 'zijn' oorlogsmuseum, waar hij vrijwilligert op zijn vrije zaterdagen. Dat is natuurlijk veel avontuurlijker dan een suffe en ingeslapen achtertuin.
'Nou,' zeiden we tegen hem, 'dan kom je toch alleen bij het eten erna.' 'Maar dat is dan toch alleen voor degenen die mee hebben geholpen?' antwoordde hij verbaasd.
Kijk, daar komt de goddelijke genade om de hoek kijken. Niet alleen de werkers van het laatste uur (of in zijn geval: het enige uurtje dat hij, na vaders vroom gepreek, obligaat meewerkte) mochten aanschuiven aan tafel, maar zelfs degenen die om welke reden dan ook niet hadden gewerkt mochten zelfs meeëten van de hoorn des overvloeds. In zijn geval was dat geen hartige taart, gezonde salades en bier of wijn, want dat blieft meneer allemaal niet, maar enkel een flink stuk stokbrood, dat er overigens goed inging.
Maar omdat een mens niet bij brood alleen zal leven, was er voor hem ook nog een vette kippenpoot van de barbecue. Die kip bleek heel erg biologisch te zijn (geweest), dus was er hier in dubbele zin sprake van Het Goede Leven. Zo mag een Heer van Stand het zien. Al was het alleen maar omdat zijn Goede Vader het ook zo zou willen zien...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten