Vanavond zat ik samen met mijn opgroeiende zoons te kijken naar Thirteen Days, een echte mannenfilm die handelt over de Cubaanse kernkoppencrisis. Voor de geschiedzwakken onder ons: over het moment dat Wereldoorlog III bijna uitbrak doordat de VS weigerden dat Cuba's Fidel Castro 162 Russische kernkoppen zou laten stationeren. Daar is een tijdje terug een goeie film van gemaakt en die zaten we dus te bekijken. Met z'n drieën. Ach, dacht ik, eindelijk is het leven goed. Vader kijkt met genoegen samen met zijn weliswaar oorlogzuchtige zoons naar een film over een waargebeurd verhaal dat hen ook nog enige politieke en strategische kennis zou bijbrengen, en ook nog iets over hoe de wereld 'echt' in elkaar zit.
Maar dat had ik maar gedacht.
Ruim een uur in het verhaal verder haakt Elias af. Hij vindt het allemaal veel te veel politiek. Politiek, moet u weten, is zwaar saai. De Polletjes moeten er niets van hebben. Gevochten moet er worden, bloed, zweet en heroïek daar gaan we voor. Desnoods, ik zeg: desnoods, met enige, ik zeg: enige, romantiek. Maar het enige wat we vanavond zagen waren mannen in nette pakken met heuse stropdassen en dat scoorde misschien wel bij de legertop van de USSR anno 1962, maar niet bij mijn eigen twee keiharde kernkoppen in 2010. Die zijn een stuk minder gemakkelijk over te halen tot een consensus dan Chroestsjev indertijd en lijken, nu ik toch aan het vergelijken ben, verder ook opvallend weinig op de broertjes Kennedy. 't Is maar dat u het even weet. Ik weet het voorlopig ook weer.
Misschien dat een blokkade me gaat helpen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten