De vorige keer blogde ik over mijn verwondering over een versregel uit een gezang van Huub Oosterhuis.
Loof God in je zonde, loof hem kwaad en goed.
Ik blogde dat ik daar geen chocolade van kon maken. Wel onkruid. Maar op de Bijbelstudiekring die ik wekelijks bezoek, wist men er wel raad mee toen ik daar meldde wat ik hier eerder blogde.
"Da's niet zo moeilijk hoor", zei er een. "Je kunt God nog steeds loven ook al besef je dat je zondig bent." En iemand anders deed ook een milde duit in het zakje: "Je kunt God loven in goede én in kwade dagen."
Mm.
Als je het zo bekijkt.... Dan ben ik het er wel mee eens, natuurlijk. Maar hoe komt het dan dat ik het op een louter negatieve wijze las? Is mijn oog zo vertroebeld? Het zou zomaar kunnen. Maar ik ben ook bang dat het ligt aan een ver gaande ontwikkeling binnen de roomse kerkafdeling waarin het allemaal niet zoveel uitmaakt wat je doet, als je het maar met de beste intenties doet. En ook daar zit wat in, want God kijkt het hart aan. Maar die 'beste intenties' kunnen zeer bedrieglijk zijn. Ik bedoel: ik kan bij wijze van spreke met de beste intenties iemand de hersens inslaan, almaar denkend: ik doe dit met de beste intenties.
Ook en/of juist daarom vind ik dat broeder Oosterhuis wel wat duidelijker had mogen dichten. Maar ik geef toe: "in je zonde" is wat anders dan "door je zonde".
Dus toch: een beetje eerherstel voor Huub Oosterhuis.
En dit zeg ik in mijn zonde...
2 opmerkingen:
kijk zo zie je maar
was mij reactie toch niet zo gek..
Ik lees het nu pas! Volgens mij bedoelt Huub Oosterhuis daarmee, dat je God ook moet loven als het kwade je overkomt, niet dat zelf kwaad moet doen. Ik heb in mijn leven wel ervaren dat er kwase dingen op ons pad kwamen die uiteidelijk een zegen bleken te zijn. Het is een beetje hetzelfde idee als Job die zei : "De Heer heeft gegeven, de Heer heeft genomen, geprezen zij Zijn Naam"
Een reactie posten