COLUMN TIEN: THUNDERBIRDS ARE GO!

Wie kent de Thunderbirds nog? Vijf machtig mooie machines, bestuurd door vijf frisse, blanke boys van rond de vijfentwintig, die ieder op hun beurt machtig mooi reddingswerk deden, aangestuurd door patriarch vader Tracey vanaf zijn gelijknamige eiland.

Vanaf 1966 was deze Britse tv-serie iedere zaterdagmiddag op de Nederlandse buis te zien. Omdat wij thuis nog geen tv hadden, ging ik bij een vriendje kijken en speelden we met nog een ander jochie de hele handel na.

In 2004 kreeg de serie uiteindelijk een remake in de vorm van een heuse speelfilm en toog ik apetrots met mijn oudste zoon naar de bioscoop. Tot mijn stomme verbazing was mijn Elias met zijn negen jaren veruit het oudste kind in de zaal. De gemiddelde leeftijd van de kijkertjes naar deze speelfilm waarvan de hoofdpersoon zo rond de veertien is, bedroeg zes jaar. Zes jaar! Nog te jong om zelfs maar de ondertiteling te kunnen lezen. Nu was de film weliswaar nagesynchroniseerd, maar de verhaallijn en het plot waren voor de gemiddelde zesjarige onmogelijk te volgen. Vermoedelijk bleef alleen het Thunderbirdsgevoel ze naderhand nog bij.

Jammer genoeg vormde dit piepjonge publiek geen uitzondering. Zo zag ik eerder in de bioscoop driejarigen zitten, die hartverscheurend begonnen te huilen toen het even eng werd bij Pipo, een leuke film voor zevenjarigen. En merkte ik laatst dat een vierjarige kleuter de videofilm van Pietje Bell cadeau kreeg, een leuk presentje voor een kind van tien. En als klap op de vuurpijl hoorde ik gisteren dat er kinderen in de groep 6 van Elias zitten die The Lord of the Rings hebben gezien.

Als je als kleuter al kijkt naar films voor zo’n vijf jaar later, waar kijk je dan naar als je dertien bent?

Inderdaad.

Hoe luidde het spreekwoord ook al weer? Vroeg rijp, vroeg rot.


Deze column werd eerder gepubliceerd in Aan de Hand - het christelijke opvoedmagazine van Nederland - http://www.aandehand.nl/