Zwaar gelovig

Aan de eettafel:

"Pappa, zijn wij zwaar gelovig?"

Luuk had het in de klas overduidelijk over het onderwerp 'zwaar gelovigen' gehad. De jongen is namelijk een open boek en daar pluk je als ouders de zoete vruchten van.

Nu vind ik het om bepaalde redenen niet zo leuk om als zwaar gelovig te boek te staan, dus probeerde ik omzichtig uit te leggen dat met deze term meestal de heel zware gereformeerden worden bedoeld, die met behulp van diverse extra do's en vooral don'ts onze gezamenlijke vijand buiten de deur proberen te houden. Zonder mijzelf direct compleet af te zonderen van deze zwaarwegende tak aan de kerkelijke loot wilde ik ook weer niet al te stevig met hen vereenzelvigd worden. Ik bedoel: ik ben van mijzelf al tamelijk zwaar op de hand, en kan daar dan onmogelijk ook nog zwaargelovigheid erbij hebben.
"Vind jij dat wij zwaar gelovig zijn?" weerkaatste ik lafhartig.
Het antwoord viel mee: wel vrij zwaar, maar niet per definitie heel vervelend. Het mocht in ieder geval wel wat lichter, vond hij. Sinds ie de film The Blues Brothers heeft gezien, weet hij precies naar wat voor soort kerkdienst hij het liefste zou willen. Zo'n swingende negro-gospel dienst, waarin je helemaal uit je dak kon gaan. Ik zie het hem zo doen.
Heel veel later bedacht ik wat ik eigenlijk had moeten antwoorden op zijn vraag. Namelijk dit:

"Was Jezus zwaar gelovig?"

Tja, de vraag stellen is hem beantwoorden natuurlijk. Dus binnenkort kunt u mij des zondags zien zitten op de voorste bank bij de Nederlandse Binnenverbandse Hersteld Gereformeerde en daarna (voor de zekerheid tevens) Hervormde Gemeentekerk Bond, met in mijn ene hand een Statenvertaling en in de andere wat Gekrookt Riet.

Al heb ik er wel een zwaar hoofd in of ik daar wel zal worden toegelaten zonder stropdas (do's!) en met m'n voeten in mijn Jesus Nikes...(don'ts!!!).