Vol op het orgel

Heel politiek Nederland wacht vandaag in spanning af of Geert Wilders vandaag 'vol op het orgel' zal gaan. Die uitdrukking komt, meen ik, van Ab Klink, de sympathiekste CDA'er van dit millenium. Als Wilders dat gaat doen, zouden de rapen gaar kunnen zijn en Nederland een figuur slaan in het buitenland, wat dan bijvoorbeeld voor de export niet gunstig is. Het een hangt blijkbaar nu eenmaal nauw samen met het ander.

Nu is zelfbeklag nooit erg netjes maar toch wil ik de oplettende lezertjes van dit weblog eens vertellen dat ik wekelijks getuige ben van iemand die vol op het orgel gaat. Deze persoon is weliswaar niet zo onuitstaanbaar als Wilders, maar toch. Elke zondagmorgen is dit namelijk letterlijk het geval op de plek waar ik het kerkje bezoek waar we al jarenlang bij horen. De organist gaat daar steevast voluit. Op het orgel dus. Hoe vreselijk is dit alles voor een tere heer met een zachte inborst en een fijnbesnaard gemoed. Telkens tettert zijn (het zijn altijd mannen) orgelspel me in de oren, waarbij de organist in de waan verkeert dat zijn spel zodanig positief door de gemeente wordt gewaardeerd dat hij bijna bij elke psalm of gezang heuse mini-concertjes geeft. Denk ik telkens te kunnen beginnen met het zingen van het betreffende lied moet ik toch telkens weer wachten totdat het voorspel, tussenspel dan wel naspel (o nee, dan weer niet) is afgelopen.

Ik heb inmiddels een gezonde hekel ontwikkeld aan het voorspel in de kerk, terwijl ik op een geheel andere plaats dat heus wel weet te waarderen. Maar daar zal ik het maar niet over hebben. Terug naar het leed dat orgel heet. Mijn idee is: weg met dat ding! Op de brandstapel ermee! Wat vroeger heel gemakkelijk met ketters ging, kan nu toch zeker wel voor ketterse instrumenten? Recyclen mag van mij ook hoor, want ik ben wel kwaad, maar desondanks de kwaadste niet.

Maar als het orgel uit de kerk verdwijnt, wat moeten we dan? hoor ik u denken.

Beste mensen, weest niet bevreesd, want ik verkondig u heden met grote blijdschap dat er een redelijk alternatief is dat tevens ook de beste geschiedkundige papieren heeft. Lang, lang geleden was het orgel helemaal geen verkapt protestants sacrament, maar diende eeuwenlang de harp als hét instrument dat de klerikale samenzang begeleidde. De harp ja. En welk toeval is het nu dat mijn eigen Purperpolletje juist dat instrument bespeelt? Ik zeg u: het heeft allemaal zo moeten zijn.

De harp, lieve mensen, is hét symbool voor zachtheid, fijnbesnaardheid, gevoeligheid en al die dingen meer. Veel beter dus dan het quasi-triomfantalistische superioriteitskanon dat orgel moet heten. Die helse machine die elk slecht gezongen psalm toedekt, niet met de mantel der liefde, maar met een oorverdoving die zwaar verslavend werkt voor menig zwaar gereformeerd broeder of zuster. Dit herrieapparaat dat overal bovenuit tettert, doet soms zelfs zeer aan de oren. Overdreven? Let maar eens op de kleine kinderen. Ik heb best vaak peuters in de kerk gezien, die de handjes voor de oortjes deden als het orgel begon te spelen. U ook? Welnu: kinderen spreken altijd de waarheid. Al was het maar met hun handen. Onthoud u dat, bid ik u.

Zo, ik heb mijn punt gemaakt. Hopelijk neemt u het mij niet kwalijk dat ik nogal tekeer ben gegaan. Het lijkt wel alsof ik zelf vol op het orgel ben gegaan. En daar was ik juist zo op tegen.

Kun je eigenlijk ook vol op de harp gaan? Toch 'es vragen aan de harpiste met wie ik nu al bijna twintig jaar ben getrouwd. Zij zal haar antwoord verpakken in lieflijk snaargetokkel.