Vanuit de lappenmand

Niks kan ik meer!
Mijn schoenveters strikken, mijn jas dichtritsen en broek dichtknopen, het zijn allemaal zaken waarbij ik hulp nodig heb sinds mijn tragische val van vorige week.

Voeg daarbij de inmiddels volkomen verboden vrucht van het autorijden of zelfs ook maar het fietsen, om nog maar te zwijgen van de gitaar die in plaats van aan de standaard voor hetzelfde geld voorlopig aan de wilgen kan worden gehangen, en u krijgt het plaatje aardig compleet.

Typen lukt me dan nog wel, maar met slechts één hand lijkt het net op het schrijven met je niet-schrijfhand: een knullige toestand.

Het huishouden, wat me als volmaakte Jan Hen verder op het lijf was geschreven, kan ik ook wel op m’n buik schrijven. Of zal ik het anders maar op het maagdelijk witte gips doen? Afwassen, afdrogen, stofzuigen, poetsen en boenen, het zijn allemaal dingen die ik niet meer kan. Ook boodschappen doen, normaliter mijn dagelijkse uitje op de fiets, moet ik overlaten aan derden. Die derden zijn dan vooralsnog mijn huisgenoten, die ieder op hun beurt ook niet staan te springen om mij eens grootmoedig te ontlasten. De een heeft een chronische ziekte en de andere(n) chronische tegenzin in bhbh. Bhbh is niet een afkorting van een dubbelloops bustehouder (even visualiseren) maar een door misvorming mijnerzijds van het bekende Bezigheden Buitenshuis Hebbende (bbhh). Bhbh moet dan maar het tegenovergestelde worden: Bezigheden Binnenshuis Hebbende.

Naar die bhbh moet ik dan nu maar naarstig op zoek voordat ik me te pletter ga vervelen. Lezen, lezen en nog eens ondertiteling op tv lezen begint namelijk al snel te vervelen. Hoewel ik een paar kwaliteitsfilms in huis heb: Magnolia (prachtige rotfilm), Festen (idem dito) en The diving bell and the butterfly (nog niet gezien) en Babel (mee bezig). Normaliter kom ik bijna om in de boeken die ik recenseer maar – zul je net zien – het is nu blijkbaar een slappe tijd: ik heb niks nieuws in huis. Daarom heb ik zojuist maar eens wat uitgevers aangeschreven (lees: gemaild) en om wat recensievoer gevraagd. Maar meestal duurt het wel even voordat ze ook daadwerkelijk zijn bezorgd. Nou ja, lopen kan ik nog wel, dus moet ik maar naar de bieb binnenkort, al zie ik al wel op tegen het dragen van de geleende boeken met één hand. Dan kunnen een paar kilometer toch heel lang worden.

O ja, nog even over mijn oproep in mijn vorige blog om letterlijk een duit in het zakje te doen als het gaat om medeleven. Die was louter schertsenderwijs bedoeld. Ik zeg dit met enige schaamte omdat ik merkte dat vooral de Vlaamse lezertjes van dit blog deze oproep serieus beoordeelden. Jullie zult wel gedacht hebben: awel zulle, het blijft toch ‘n Hollander…

Nou, dat klopt. Maar heus, ik zit echt niet te wachten op een financiële injectie. Ook niet op een echte trouwens, brrr. Ik blijf liever gezond. Maar ja, juist dat nu komt er deze dagen even niet van. Gelukkig kan ik het allemaal fijntjes van me af bloggen. Bloggende honden bijten niet, hè? Het enige wat we echt soms even nodig zullen hebben is een hulp in de huishouding. Zo eentje als hierbovenaan bijvoorbeeld. Maar eentje van vleesch & bloed is ook goed!

of heb ik misschien wat meer power nodig?