Liefde

Liefde.

Liefde overwint de haat. Zelfs die van gisteren...

Ik wist het al wel, maar nu voel ik het ook in mijn botten. Neemt u dat laatste gerust letterlijk.

Ik moest om 12.05 uur in het ziekenhuis zijn om het gips van mijn handwortelbotten eh... beentje te laten verwijderen en de arts de kans te geven om mijn mankement te beoordelen. Op zulke momenten heb ik de neiging om zo’n arts gedwee mijn arm te overhandigen om vervolgens met de rest van mijn lichaam in de wachtkamer plaats te nemen om geduldig de uitslag van zijn vakkundig oordeel af te wachten. Helaas is dit niet mogelijk. Het menselijke arm is nog steeds niet demontabel en maar misschien is dit met een vooropgezet doel zo geschapen.

Ik moest dus mee met mijn linkerarm en kreeg te horen dat de geneesheer wat twijfelde over de breuk. De pols bleek te pijnlijk om niet het zekere voor het onzekere te nemen. Hij wilde foto’s zien. Nieuwe dus.

Ai, ai, ai…

Ik weet niet hoe het met u is, maar ik zelf ben in het ziekenhuis altijd nóg vromer dan in de kerk. En eh… geloof me, dat zegt wat. In de kerk geloof ik het natuurlijk allemaal wel, maar waar is dat geloof in het ziekenhuis gebleven? Net als met die arm ‘gedemonteerd’?

Feit is dat er vier foto’s moesten worden gemaakt van mijn nog steeds ongedemonteerde pols en hand en er daarvoor, daartussen en daarna wel veertig gebeden zijn afgevuurd richting de hemel. Of nee, maak daar maar één langgerekte smeekbede van. Aan oneerlijke bloggers heeft niemand wat. Geheel mijzelf wegcijferend dacht ik - als rots in de branding van mijn gezin – daarbij natuurlijk louter en alleen aan het belang van mijn geliefde vrouw, die het zo moeilijk had, nu haar steun en toeverlaat zo onthand is en wellicht nog heel lang zou blijven. Houdt u dat beeld van een zichzelf wegcijferende heer van stand even vast, zo bid ik u.

Kun je of mag je eigenlijk wel huichelen in je gebed? Ik wil het antwoord niet weten.

Naast een bovenaardse vormen aannemende vroomheid bleek ik een tweede hogere gemoedstoestand te hebben aangenomen. Liefde. Ik zat op de röntgenfoto’s te wachten en kon ondertussen uitkijken op de ingang van het ziekenhuis waar allerlei mensen doorheen liepen. Met een groot hart vol liefde voor hen allen beschouwde ik ze. Ook mijn hart is in het ziekenhuis groter dan in de kerk. Misschien moet ik om deze redenen overwegen om in dat gebouw een privékerkje te stichten.

Toen ik uiteindelijk weer bij de dokter kwam en hij mij vertelde hoe hij de verse foto’s beoordeelde rees een derde hemelse gemoedstoestand uit mijn hart omhoog: een hallelujagevoel.

De beste man zag namelijk helemaal geen breuk in mijn handwortelbeentje maar alleen een breuk in de pols. Heavens above! Daarom stelde hij voor om de zaak weer in te gipsen en vier weken later te kijken welk wonder zich ondertussen zal hebben voorgedaan. Miracle cure!

In plaats van 6 tot 12 weken gips werd mijn lijdensweg verkort tot 4 weken. “Ga zitten en schrijf vier”, zo klonk het bijna Bijbels in mijn oren. Glory Almighty!

Liefde.

Liefde overwint de haat.

Welke blogger gaat er dan nog zitten zaniken over een beetje frisse winter? Zulke mensen begrijp je toch niet?


Een hoge groet vanaf...