“Wie meent te staan…

zie toe dat hij niet valle.” Hoe wijs en waar zijn deze woorden van de apostel Paulus. Had ik maar beter naar hem geluisterd voordat ik op de (what’s in a name) Total Slide ging staan en mijn val daarna groot was, ja zeer groot. Ik deed de naam van dit fysio-achtige apparaat alle eer aan terwijl mijn eigen aardse vat ter aarde stortte. Uit stof was ik gemaakt, tussen het stof keerde ik weder. Al vond ik het daarvoor nog wat vroeg…

Maar eerst even terug naar het begin. Deze gebeurtenis schreeuwt om geuren en kleuren en ik wil u natuurlijk niets onthouden.

Zoonlief van twaalf heeft een scheve rug met daarbij een gemakzuchtige levensaard. Zulke combinaties leveren menig fysiotherapeut een mooi inkomen. Zo ook die van Luuk, die uit pure enthousiasme voor zijn vak ons een Total Slide uitleende: een soort hardplastic rails van anderhalve meter lang met daarop gliders om de voeten in te zetten, waarna je schaatsende bewegingen kunt maken. Van links naar rechts en vice versa. Luuk vond het best leuk en dus maakte ik, als liefhebbende vader, dankbaar gebruik van het leenaanbod. Ik ben veel te lief.

Thuisgekomen werd het geval pontificaal in de huiskamer geplaatst en kon Luuk zijn gang gaan. Die gang ging goed. In tegenstelling tot mijn eigen gang; die ging minder goed. Die gang werd een je reinste afgang. Zonder me te bekommeren om de voorschriften uit het erbij gevoegde boekje ging ik met één voet op één van de gliders staan. Dat was voldoende voor mijn neergang. Geheel in overeenstemming met mijn (vroegere) politieke voorkeur kapseisde ik naar links en zeeg neer. Proeft u de dramatiek die schuilgaat achter deze woorden? Dan is het goed. Want u begrijpt: ik kan natuurlijk mijn eigen leed moeilijk gaan bagatelliseren. En doet u dat ook maar liever niet, anders betalen we straks met elkaar nog meer zorgpremies. Nee: dit leed moet worden uitvergroot tot schier bovenmenselijke proporties wil ik er nog enige voordeel uit halen.

Vooralsnog was er enkel en alleen maar nadeel. Ik moest naar de huisarts. Ik moest naar het ziekenhuis. Ik moest voor een foto. Of drie. En ik moest naar de Spoedeisende Hulp, alwaar ik, enigszins conform die benaming en dankzij een hopelijk gouden tip van de dokter, een orthopeed eiste.

Niet alle eisen worden gehonoreerd op de Spoedeisende Hulp.

Ten eerste vond ik dat er, in flagrante tegenstelling tot die benaming alles behalve Spoed werd gezet achter mijn zaak. “Het is nogal druk vandaag, dus u zult wel even moeten wachten”, durfde de dienstdoende baliemedewerkster mij zelfs toe te vertrouwen. Ik heb vervolgens maar niet gevraagd waar ik dan de Spoed Ontvangende Hulp kon vinden.

Ten tweede kreeg ik slechts een assistent-orthopeed. Wat toch als een tandje minder voelde. Ik mocht van haar vernemen wat mijn huisarts al vreesde: een handwortelbeentje was gebroken. En brak mijn hart niet mee bij dat nieuws? Hoe zwaar is het leven voor de verslagenen van geest en de gebrokenen van handwortelbeentje. Wie de tere ziel van de heer van stand O.B. Bommel uit Rommeldam enigszins meebeleeft weet hoe zoiets voelt. Hoe vreselijk was dit alles!

Ik moet eerst 6 weken in het gips en als ik dan nóg niet ben genezen ga ik alsnog onder het mes. Of, al naar gelang de wijsheid van de medici, opnieuw 6 weken in het gips. Wat een keuzemogelijkheden! Zoals in: drinkt u liever thee met Hitler of toch maar gewoon weer Stalin?

Ik stop nu met dit blogbericht om u het volle gewicht van deze jobstijding mee te laten voelen. En ik dank de lezer uit het diepst van mijn verslagen hart en mijn afgematte ziel voor zijn of haar medeleven. Mocht u de begrijpelijke behoefte voelen om dit leed met mij te dragen en het zodoende te verzachten dan kunt vanaf heden een passend geldbedrag overmaken op bankrekeningnummer 3951.35.974 t.n.v. S.J. van der Pol te Ede o.v.v. Total Gift. Ik verzeker u dat alle bijdragen hun doel zullen bereiken en er werkelijks niets aan de strijkstok zal blijven hangen.

Wordt vervolgd.