Beter schaap

Was ik net begonnen met het meelopen en meedoen met het geven van lessen NT2 aan ‘nieuwe Nederlanders’ breek ik mijn handwortelbeentje (zie een aantal dagen terug).
NT2 betekent Nederlands als tweede taal.
Ik had al een paar keer zo’n les overgenomen van de docent en kreeg er eigenlijk net plezier in. Maar helaas, voorlopig moet ik thuis blijven, al hoop ik, dat als ik na de spalkgipsperiode van tien dagen ‘gewoon gips’ krijg, toch op pad te kunnen en mogen gaan.
Vandaag kreeg ik een kaartje van de cursisten die – geloof het of niet – net met het thema ‘naar de huisarts’ aan het worstelen waren. Een mooie oefening dus, zo’n kaartje. Ook goed voor het bijbrengen van de Nederlandse normen en waarden. Ik hoor het de docent al zeggen:

“In Nederland sturen we bij langdurige ziekte elkaar een kaartje.”

Hoe zou zoiets overkomen bij mensen uit een andere cultuur? Ik vrees dat ze het nogal kaal zullen vinden. In vergelijking met niet-westerse culturen staan wij er sowieso meestal nogal magertjes bij. Denk maar eens aan ons spreekwoordelijke ene koekje bij de koffie. Bij allochtonen zie je dan al gauw hele gebaksschalen tevoorschijn komen. Wie weet doen ze bij ziekte ook wel veel meer dan enkel en alleen een kaartje. Wie weet komen ze dan langdurig bij je op visite, overladen ze je met cadeaus en goede raad, nemen de tent over en blijven ze zelfs slapen.

Of overdrijf ik nu?

Misschien niet, want op het kaartje zie ik daarvoor al meteen een aanwijzing. De cursisten hebben allen hun naam op het kaartje geschreven waarbij de meesten naast hun naam ‘beterschap’ hebben gekalkt. Dat zijn de gevorderde leerlingen. Maar anderen, wellicht de allernieuwste Nederlanders, schreven ‘beterschaap’. Per saldo zijn mij middels dit ene kaartje zodoende wel zes (betere) schapen toebedacht. Kom daar bij Nederlanders maar eens om. Voordat je van hen ooit een zuinig schaaltje fruit mag ontvangen moet je toch algauw enige maanden bedlegerig zijn geweest.
Dat ‘beter schaap’ deed me overigens denken aan mijn tijd in een vorige baan bij een grote zorginstelling waarbij ik onder andere de ziekmeldingen telefonisch moest incasseren. Vanwege de verregaande meligheid van de afdeling in het algemeen en die van mij in het bijzonder zei ik aan het einde van de ziekmelding nogal eens: “Van harte beterschat!” In de zorg werken voornamelijk dames en ik ben niet vies van een ondeugend grapje. Al moet ik er waarheidsgetrouw bij vermelden dat ik zulks altijd zei nadat ik de hoorn weer had neergelegd. Zo ondeugend ben ik nu ook weer niet.

Dat zo’n taalgrapje toch wel aandacht en timing behoeft bleek eens toen een collega van mij een keer zo’n telefonische ziekmelding moest overnemen en onnadenkend ook pardoes eindigde met: Van harte beterschat!

Dan kun je misschien toch beter schaap krijgen…