Afgelopen week waren alle gezinsleden hier op een avond weer eens uiterst individueel bezig. Twee van ons zaten ieder achter een individuele laptop, een derde zat met een individuele koptelefoon televisie te kijken en ikzelf was met een individueel snoer verbonden aan een elektrisch apparaat. Het enige wat mij onderscheidde van mijn gezin was dat ik niet naar een beeldscherm tuurde, maar via mijn dure headphone naar mijn eigen allerindividueelste muziek luisterde, en dat beviel prima.
Eigenlijk hadden we het allemaal best naar ons zin, maar ik bedacht dat we wel heel egocentrisch en in onszelf gekeerd bezig waren. Ieder consumeerde zijn ding en leefde zodoende op zijn eigen eiland. Dat was vast niet goed. De samenleving toonde al zo weinig samenhang en verbondenheid en als je als superhecht, oerknus en waanzinnig christelijk gezin dan ook al onbehoorlijk together apart leefde zo midden op de avond dan had je toch ergens een boot gemist.
Weemoedig dacht ik terug aan de tijd dat (naast de lamp) de radio het enige elektrische apparaat in menig huiskamer was. Eenmaal daar aangekomen ging het verder in mijn gedachten terug, terug naar de heerlijk rustgevende plaatjes uit oude kinder- en schoolboeken. Droomt u even mee:
Papa fume un pipe en leest de krant, moeder zit met haar breiwerkje bij de kachel, Jet speelt met haar pop en Wim bouwt uit zijn Meccanodoos.
Maar nauwelijks had ik mijzelf dit heerlijke plaatje voor ogen geschetst toen de onthutsende waarheid tot me doordrong. Ook deze vier imaginaire jarenvijftigmensen leefden volkomen langs elkaar heen! Ieder was ook hier immers bezig met zijn/haar eigen individuele avondbesteding?
Volkomen gerustgesteld dat het vroeger allemaal geen zier beter was dan nu, dreef ik weer weg met mijn muziek. En ik bedacht: wordt het niet eens tijd voor een pijp?
2 opmerkingen:
en je sloffen dan? ;-))
En nog een kopje chocola met slagroom voor je vrouw? ;-)))
Verhelderend,ga me nu terugtrekken met een boek. Paton
Een reactie posten