Ik deug niet

Mijn vorige post heeft twee heel verschillende reacties opgeroepen. Alleen al daarom wil ik er even op terugkomen. Ik kan me ook wel voorstellen dat deze materie wat vragen oproept, en het is goed om die dan ook te stellen en te beantwoorden.

Hou me ten goede, ik wens de schrijver van het gedichtje van harte een eeuwig leven in Gods koninkrijk toe, en ik zou me niet eens verbazen dat hij dat ondanks alles toch gewoon zal ontvangen. Net zoals dat bij mij zal gaan: ondanks alles heb ik toch het Grootste Cadeau Ooit ontvangen. Om niet. Omdat God van mij houdt - van zondaars zoals ik en de overleden huisdichter.
En natuurlijk is het schrijven van een rammelend versje geen reden om afgewezen te worden aan de hemelpoort. Het ging me echter uitsluitend om de geest die ik erachter meende te ontwaren. Daar moeten we tegen vechten: tegen de verkeerde geesten en 'overheden' in de lucht. Niet tegen vlees en bloed. En ook niet tegen zielen zoals deze overledene, nee. Als ik ondanks mijn zorgvuldig gekozen woorden toch die indruk heb gewekt, neem ik daar bij dezen nadrukkelijk afstand van, niet van mijn woorden maar van die indruk.

En dat sommige mensen zich niet meer thuis voelen in de kerk, daar kan ik me ook wel iets bij voorstellen. Dat kan namelijk ver gaan. Desondanks IS een kind van God altijd weldegelijk thuis in de kerk, ook al voelt dat misschien heel anders. Ik heb ook zelf in mijn jonge jaren een strijd gekend op dat punt. Ik voelde me ook helemaal niet thuis in de kerk. Maar ik heb wel geleerd dat het christelijke geloof niet als centrale thema heeft: voel IK me thuis in de kerk? maar waar is GOD in de kerk te vinden? En dat is toch een andere gerichtheid. Wie zoekt zal immers vinden, zo belooft God zelf.

De hamvraag blijft: stel ik in mijn leven mijzelf centraal? Of mag God op de troon zitten? Als die vraag naar waarheid wordt beantwoord, vernedert de mens zich tegenover God en stelt hij (onder tranen en met oprecht berouw) vast: Ik deug niet.

En dan komt Christus in beeld...

NASCHRIFT:

Door de eerste regel van het versje te googlen ben ik erachter gekomen dat dit gewoon een standaardgedicht is dat op vele hulpsites gewoon voor het overnemen staat. Er was (ook) in dit geval dus geen sprake van een persoonlijk geschreven gedichtje...