I shall NOT be moved

Een weekendje of wat geleden kwam Luuk terug van een jeugdweekendje weg met de kerk. Altijd goed voor het moreel en nog beter voor het geloof. En dat zijn ouders dan ook een weekendje rust hebben is natuurlijk mooi meegenomen, al is het ons daarom niet te doen. (Behalve als we twintig jaar getrouwd zijn natuurlijk.)

De kamphit tijdens dat weekend moet het aloude gospellied I Shall Not Be Moved geweest zijn, want nog vele dagen later horen we het lied uit zijn jonge(ns)keel komen. Uit volle overtuiging. Het zal dus wel over standvastigheid in je geloof gegaan zijn tijdens het weekend. Ze kunnen kletsen wat ze willen: ik hou voet bij stuk. Zoiets, maar dan in het Engels. Dat klinkt dan ongeveer zo:

I'm on my way to heaven: I shall not be moved. (2x)
Just like a tree that's planted by the waterside,
I shall not be moved.

Duidelijke taal lijkt me zo, die verder kan worden uitgebreid met de volgende strofen:

Jesus is my Saviour, I shall not be moved.
On this Rock of Ages, I shall not be moved.
In his love and favor, I shall not be moved.
etc. etc.

Om Luuk te doen laten geloven dat mijn imposante muziekcollectie ruimschoots tegemoet kan komen aan zijn laatste ontdekkingen elders, meldde ik tussen neus en lippen weg dat ik deze song ook ergens in de kast had staan en die wel eens eventjes zou laten horen. Zo gezegd, zo gedaan.
Inderdaad had ik niet gebluft want I Shall Not Be Moved is een van de songs die staan op een vrij recente cd van Mavis Staples (geproduceerd door Ry Cooder) met de titel We'll Never Turn Back. En dat schijfje staat bij mij in de kast. Alleen het "I" was nu veranderd in "We", maar dat mocht de pret niet drukken. Dacht ik.

Maar wat een deceptie toen ik (eigenlijk voor het eerst) eens goed luisterde naar de tekst die op deze cd nogal was aangepast aan, wat ik maar zal noemen, 'het moderne geloofsgevoel'.

We're fighting for our freedom, we shall not be moved,

zingt Mavis overtuigd van haar nieuwbakken geloof boven de strak swingende muziek uit.
Mm. Wel overtuigd maar weinig overtuigend...

Verder gingen de verzen met:

The Union is behind us, we shall not be moved.

Wat had ik nu eigenlijk in huis gehaald? Het leek wel een vakbondsstrijdlied.

Ik luisterde verder:

We're fighting for our children, we shall not be moved

en als laatste:

black and white together, we shall not be moved.

Wat ik dacht te draaien was een tamelijk originele versie van een prachtig aloud gospellied in een modern swingende verpakking. Maar helaas was ook de tekst gemoderniseerd. Dit was gospel zonder God. Een humanistisch strijdlied waar niemand zich een buil aan kan vallen. The Rock of Ages had hier moeten plaatsmaken voor de menselijke strijd tegen het grootkapitaal, tegen de blanke onderdrukkers en voor vrijheid in het algemeen.

Gospel voor de heidenen kortom. Gezongen door een gospelzangeres die bij mijn weten beter zou moeten weten. Een gevalletje van jammer.

Nou ja, het is bekend: sommige mensen sparren God voor hun karretje. Maar Mavis Staples spant hier de gospel als lege huls voor haar 'freedom vehicle'. Maar die rijdt zo te horen helaas niet meer op de smalle weg. Het lijkt alsof ze, in tegenstelling tot wat ze zingt in het terugkerende refein, toch van de Rots is afgeraakt. Al hoop ik het nog steeds van niet. Wat sister Staples zingt, moet ze natuurlijk zelf weten, maar weet één ding:

I shall NOT be moved, from the Rock that doesn't roll.

En maak van dat "I" dan ook gerust maar "We" want Luuk denkt er Vast ook zo over. Vast en Zeker!