Het leed dat huisman wezen heet

Ik ben hier thuis de huisman. Of ik het nu wil of niet. Maar meestal doet dat echt geen pijn. Er zijn best veel zaken die ik redelijk leuk vind aan het huishouden. Zo heb ik, in tegenstelling tot veel andere huismannen en –vrouwen, géén hekel aan boodschappen doen. Sterker: ik ga bijna elke dag even naar de supermarkt. Met de fiets nog wel. Goed voor wat lichaamsbeweging (hoewel, onze letterlijke ‘down town Albert Heijn’ is hiervandaan vier minuten de bult afracen, maar dan wel weer acht minuten zwaar beladen omhoog trappen), en goed voor de schepping die zodoende iets minder wordt vervuild (zeker door onze auto die met zijn vijftien trouwe dienstjaren naast moeders mooiste waarschijnlijk ook niet meer moeders schoonste zal zijn).

Als je elke dag boodschappen doet, kun je de auto gewoon laten staan want alles past dan in de grote fietstassen en het mandje voorop die op onze boodschappenfiets zijn bevestigd. Ja, ik rij een damesfiets als ik boodschappen doe. Niks niet erg, want ik had eerder op dit blog al toegegeven ‘een vrouw’ te zijn. Dat u maar even weet dat u momenteel het blog van een Jan Hen leest. Misschien ga ik mijn blog nog eens Superwatje noemen.

Iets wat ik ook niet erg vind, is de was vouwen. Dat lukt allemaal prima. Wat echter steeds vaker minder goed lukt, is het sorteren naar persoon. Een gezin met vier personen genereert na elke wasbeurt op zijn minst vier stapeltjes. Maar na het debacle met de sokken waarvan ik steevast niet weet welke van wie zijn, geldt dit inmiddels ook voor de korte broeken. En de lange als ik heel eerlijk ben. Maar daar heb ik zelf wat op gevonden. Ik zet met een dikke viltstift gewoon even de naam van de zoon in kwestie in de broek. Niemand die het ziet, maar wel iemand die er garen bij spint. Al vind ik dat laatste niet echt bij het huishouden horen.

Nee, dan zijn zaken als lijn trekken, de kantjes eraf lopen, onder de mat vegen en de plaat poetsen eerder huismannenkarweitjes. Al haalt mijn vrouw er dan altijd weer de bezem overheen…