Veel fans die allerlei eerdere wendingen van Dylan nog wel voor lief hadden kunnen nemen, haakten nu alsnog af. Dylan als Jezusfreak?
Was dit de man de popmuziek hersens had gegeven? Was dit de man die zei dat hij chaos accepteerde? Was dit de componist van Desolation Row? Had Dylan zichzelf nu alsnog overleverd aan de Super Clean Dream Machine? Aan de rechts-orthodoxe Silent Majority met zijn kille wetjes en regeltjes? Was hij kortom nu helemaal van de ratten besnuffeld geraakt?
Tja. Wat Dylan ook doet, het is niet gauw goed. En niet alleen hij. Het liefst zien we al onze pophelden niet, nee nooit meer veranderen. Dylan moet dan voor altijd 'protestzanger' en 'de stem van zijn generatie' blijven. Louter en alleen omdat hij dat ooit zou zijn geweest. Meestal omdat een journalist om een labeltje verlegen zat trouwens, maargoed. Maar Dylan schrijft songs voor zichzelf en grotendeels ook over zichzelf. Altijd al gedaan. Dat is tenminste één ding dat nooit zal veranderen. Dat betekent dat als hij het leven leidt van een folkbeatnik hij ook zulke songs zal schrijven. En als hij een druggebruikende chaoot is er dito songs zullen ontstaan. Laat mij uw lied horen en ik zal zeggen wie u bent. Dat kun je niet van Tom Jones en Engelbert Humperdinck zeggen, maar wel van Dylan.
Dus als Dylan ergens eind 1978 weer eens aan het einde van zijn Latijn is en hij een levensveranderende ervaring met Jezus Christus heeft ("He was present in my room") zingt hij daarover.
En wat ik daarvan vond?
Met schaamte moet ik bekennen dat ik het nieuws eerst niet eens kon geloven. En dat terwijl ik een paar jaar daarvoor mijzelf N.B. ook tot Christus had bekeerd. Het nieuws was blijkbaar te mooi om waar te zijn. Maar toen er een welluidend bewijs kwam in de vorm van de elpee Slow Train Coming ging ik helemaal uit mijn dak. Niet alleen was de hele plaat doordrenkt van Dylans nieuwgewonnen geloof, maar ook de muziek was helemaal prachtig. Een verrukkelijke mix van rhymth & blues en gospelrock met daaroverheen de snerende stem van Dylan die de luisteraar voor de keuze stelt: wie ga je dienen: de duivel of de Heer? Lekker radicaal, precies zoals ik wilde hebben. Nee, in tegenstelling tot honderdduizenden andere fans was ik erg blij met Dylans laatste 'move' in de richting van the Jesusmovement.
Overigens, alle fans die niets moesten hebben van Dylans 'religieuze tik' hadden daarvoor toch ook wel wat strontjes in de ogen gehad, vind ik. Vanaf de eerste elpee was duidelijk dat Dylan op zijn minst 'iets' had met het joods-christelijke denken. Een eindeloze reeks songs en songteksten kunnen opgelepeld worden om dit te bewijzen. Midden jaren zestig vroeg een charmante journaliste van Dylans eigen leeftijd of hij de Bijbel had gelezen. 'Duidelijk in verlegenheid gebracht antwoordde onze krullenkop schuchter: "Well, I've glanced through it." Dat was gejokt. Dylan had alles met de Bijbel, en hij citeerde die ook vrijelijk in zijn liedjes al had hij tot dan toe nog niet de auteur ervan ontmoet.
Hoe ging het verder met de christelijke Dylan? Na nog een à twee 'christelijke' elpees te hebben gemaakt werden de teksten daarna weer minder expliciet en konden de fans van weleer weer 'opgelucht ademhalen'. Dylan was weer terug in hun kamp. Vonden ze. Omgekeerd evenredig begonnen veel evangelische christenen van de weersomstuit te twijfelen aan Dylans geloof. Ik heb legio keren de vraag naar mijn hoofd geslingerd gekregen: 'Die Dylan, geloof ie eigenlijk nog wel?'
Dylan zelf gaf daar in een interview zelf een keer op meesterlijke wijze antwoord op. Desgevraagd antwoordde hij:
'Deze mensen maken zich drukker over mijn geloof dan over hun eigen geloof.'
Ik had het zelf niet beter kunnen zeggen. Alsof een christen alleen maar liedjes over zijn geloof mag maken, en dat geloof anders niet meer zou deugen. Dat is ook een vorm van armoede. Nee, het is gelukkig veel mooier. Ik geef een voorbeeld: Een alcoholist heeft alleen de kroeg, maar niet de kerk. Een christen heeft de kerk, maar ook de kroeg, want een christen is vrij.
En verder hoeft van mijn part niemand Dylan 'te volgen'. Zo'n bijzonder mens is hij nu ook weer niet. Net zo'n zondaar als iedereen hoor. Hij kan het alleen mooi brengen. Erg mooi wel. Maar als je een bijzonder mens zoekt, weet ik wel een betere... Maar dat is dan voorbij het geneuzel en daarom is mijn geneuzel over deze neuzelaar hierbij voorlopig voorbij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten