Natuursteen versus beton

Purperpol en ik zijn tijdens onze vakantie best te vinden voor een bezoekje aan een fraaie stad. Daar kunnen de bouwwerken ons niet oud genoeg zijn. We houden namelijk wel van fraaie geveltjes, romantische hofjes en gebrandschilderde kerkramen. Brugge bleek zelfs nog mooier dan Amsterdam. Of in ieder geval een stuk kleiner en rustiger. Dat laatste was in het naburige Damme nog meer het geval. Klein en dus prettig overzichtelijk en daarmee snel te doen: we waren er met een uurtje of wat mooi mee klaar. Alleen het verkeer dat over de eeuwenoude kinderkopjes (annex kasseien) reed was zo oorverdovend dat we als vanzelf de winkeltjes en de horeca in werden gedreven. Nen hendige verkooptruc, zunne!

Maar terwijl wij volwassen als vanzelf de mooiste bouwwerken plegen te bewonderen neigt ons nakroost tot alle kwaad. Zij zoeken de meest afschuwelijke betonnen kolossen op die her en der in het landschap staan te vloeken en onder de verzamelnaam bunkers door het leven gaan. Of juist alle leven uit het landschap zuigen. Onze mini-militairen smullen van alles wat ook maar enigszins te maken heeft met het Militaire. Het voelt als een straf. Onze Haute Culture tegenover hun harde beton en staal. Zoals ook in de keuken: onze Fines Herbes tegenover hun vette worsten en platte frieten. Waar hebben ze het vandaan? En belangrijker: komt het ooit nog goed?
Ik durf het bijna niet te hopen, maar geloof er toch nog in. Ik was vroeger namelijk ook totaal niet geïnteresseerd in ouwe meuk en liflafjes. O help, daar hebben ze het dus vandaan. Het zit gewoon in de genen! Hoe vreselijk is dit alles. Maar moet je me nu zien. Ik ben een fijnbesnaard kunstminnaar en een fijnproevende Bourgondiër geworden. Markies de Canteclaer is er niets bij. Is dat dan wat volwassen worden heet? Gelukkig schreef de Prediker al dat de dagen van onze jeugd snel henen vlieden. Hopelijk geldt dat dan ook voor onze jeugd, als men begrijpt wat ik bedoel...



Naschrift: De onthutsende actualiteit heeft de inhoud van dit blogje al weer ingehaald. Elias kwam zojuist vol enthousiasme thuis van de hobbywinkel met de bouwdoos AT/AA Bunker World War II schaal 1:72. Ik citeer de korte conversatie met zijn broer:

"Zo Elias, dat is een mooie bunker."

"Ja, het is echt een schitterend ding. Hij kostte wel vijftien euro, maar dan heb je ook wat."

Dan heb je ook wat, hij zei het echt. Ik kreeg sterk de neiging om mijzelf terug te trekken in mijn eigen bunker teneinde daar stilletjes wat voor mij uit te gaan zitten schreien. Ach ja, een Heer van Stand gaat soms zijn eigen eenzame weg. Al is die wel hard.