Bandrecorders

Gisteren blogde ik al dat ik voor het geld van mijn vakantiebaantje bij de PTT een heuse B&O bandrecorder kocht. Vandaag meer over bandrecorders en deze Heer van Stand: een combinatie die slecht viel in de jaren '70.

Toen ik een jaar of 16 was kocht ik na lang sparen en hard werken in de V&D een Akai spoelendeck. Zo noemde de echte kenner een bandrecorder in die tijd. Maar die Akai daar was wat mee. Keer op keer viel er een kanaal uit. Niet leuk meer nee. Er zat wel garantie op het apparaat, maar dat betekende in mijn geval dat ik met het zware geval achter op de fiets twee kilometer lopend naar de winkel terugmoest en dan weken en weken lang moest wachten totdat de reparatie eindelijk gedaan was. Niet dat die had geholpen trouwens. Ik weet nog dat ik totaal drie van die krengen heb versleten en telkens was het weer mis. Gek werd ik van dat ding. Ten einde raad heb ik toen besloten om nooit, maar dan ook nooit meer iets van Akai te kopen. Die belofte doe ik nog immer stand. Zodra ik de naam Akai zie, denk ik: 'bandrecorders!' en weet ik weer genoeg.

Nee, het werd tijd voor het echte werk. Wat dacht je van een heuse spoelendeck van het befaamde Bang & Olufsen. Toen al een topmerk, zeker als het ging om design. Met de Beocord 2000 als een worst voor mijn begerige ogen heb ik wekenlang de straten van Velp bij Arnhem onveilig gemaakt en daar de post wat rondgestrooid. De meeste brieven bereikten hun bestemming dus men mocht aldaar niet klagen. Van mijn goeie geld kon ik bij de B&O-dealer, die ook al in Velp was gezeteld, die prachtmachine gaan halen.
En vanaf dat moment was het dus: genieten. Not! Zelfs bij dit onvolprezen topmerk haperde de muziek en vielen net iets te vaak de hoge tonen weg. Zou het soms aan de artiesten hebben gelegen? U denkt natuurlijk van ja, maar het was gelukkig toch nee. Vele jaren later, toen ik, gefrustreerd bij het leven en met inmiddels gemakeerde oren, dit ding al lang had verkocht aan een vriend van mijn broer hoorde ik wat er nu precies mis mee was. De tape raakte de koppen niet goed en daardoor ontbraken er essentiële noten aan het geheel. En zelfs bij fijnbesnaarde musici als The Rolling Stones en consorten viel dat op.

Na het nog een jaartje of wat te hebben aangezien ben ik uiteindelijk gezwicht voor en bekeerd tot de cassettedeck, waarvoor de echte hifi-snobs in die tijd nog lang hun neus ophaalden. Ik heb er tot op de huidige dag nog steeds plezier van...