Bob Dylan

Ach ja, het moest er toch maar een keer van komen. Iedereen die mij een beetje kent, weet van mijn Bob Dylantic. Een fan wil ik mijzelf niet eens noemen, want fan betekent een fanatic en dat lijkt te veel op lunatic. Dylan is ook geen idool van mij, want een idool is een afgod en daar houd ik mij het liefst verre van.
Maar toegegeven: ik ben wel gek op Dylan.
Om dat uit te leggen heb ik altijd wel even wat tijd nodig. Want wat is het nu precies wat zijn muziek, zijn songs, zijn stem, zijn persoon zo aantrekkelijk maken? Het is toch het totaalplaatje dat het hem doet. Zijn songs zijn poëzie zodra hij ze zelf zingt, of krast zoals sommigen niet geheel ten onrechte beweren. Wie beweert dat Dylan niet kan zingen heeft technisch gesproken het gelijk aan zijn kant. Maar reclamespreuk uit de jaren zestig die zijn platenlabel verzon "Nobody sings Dylan like Dylan" is ook erg waar. Niemand kan deze songs zo raspen als Dylan zelf. En dat heeft wat. Meer dan de zoveelste gladde, zoetgevooisde stem en dito procductie. Geef mij maar Dylan. Lekker rauw, lekker ongepolijst, recht voor z'n raap, maar dan wel verpakt in metaforen, hyperbolen en wat dies meer zij.
Bruce Springsteen zei ooit over hem: Dylan heeft de popmuziek hersens gegeven. Dat klopt. Voordat Dylan 'elektrisch ging' en in de hitparade kwam was popmuziek een kwestie van: I love you, do you love me too? Louter liefdesliederen en aanverwanten werden er toen gemaakt. Geen wonder dat de fans van het eerste uur Dylan als een 'sell-out' zagen toen hij elektrisch versterkte muziek ging maken vanaf 1965. Dat was voor teenyboppers en dus niet voor de serieuze muziekliefhebber. Maar Dylan was en is wars van conventies. Hij gaat zijn eigen, ongekende gang. De ene keer transformeert hij van folkie tot rockidool, de volgende keer, midden in de hippie hoogtijdagen tot sobere countryman, en later weer tot gelovig en getuigend christen. Telkens zingt Dylan over wat er in zijn leven gaande is en mogen de fans zelf zien wat ze ermee doen. Take it or leave it. 
Als je je zo opstelt maak je best veel vijanden. Die had Dylan bij de vleet. Mensen die vonden dat hij folk moest blijven spelen, mensen die vonden dat hij hippie moest blijven, mensen die vonden dat hij het niet kon maken om christen te worden.
In de jaren tachtig was Dylan door velen afgeschreven als een 'has-been'. En inderdaad had hij in die tijd last van een writersblock. Toch kwam hij terug en is Dylan nu al weer ruim 10 jaar helemaal hot. Zijn laatste cd kwam zelfs op nr. 1 in de album top 100 in de VS. En niet alleen daar. 
En wat doet Dylan? Hij brengt doodleuk een kerstcd uit. Nooit gedacht door niemand. 
Hij blijft onnavolgbaar....