Over elven en de twaalf

Al weken lang blijft het aantal volgers van dit blog steken op het getal elf. Niet erg, want daarbij bevind ik mij in goed gezelschap. Eerder in de geschiedenis bleef het uiteindelijk bij elf terwijl het er twaalf hadden moeten zijn. Nee, ik lijd niet aan grootheidswaanzin en zou mij niet in de huid van de Meester van de elf trouwe volgelingen willen wanen, maar ik moest er wel even aan denken. Die gedachte werd ongetwijfeld versterkt door een song van de onvolprezen Larry Norman (waarlijk: God hebbe zijn ziel) die met de heerlijke rocker Twelve Good Men letterlijk de toon zette in de muzikale archiefafdeling van mijn brein.

Die song begint zo:

“I need twelve good men, I can only find eleven.”

En omdat de rest van de tekst weliswaar geen hoogstaande poëzie is, maar wel waard om gelezen te worden, doe ik de rest er ook maar bij:

I need twelve good men, I can only find eleven.

And there are six young lions,

I'm still waiting for number seven.

I may be living down here on earth,

But I am living for heaven.

I got a woman I'm in love with,
There's no need to say her name.
And no matter what happens, baby,
I'm gonna love you just the same.
Your love is like seeing an angel from heaven
Love is so hard to explain.


I got this black leather jacket,
The one I've had through all my youth,
I got these dark sunglasses,
I feel just like William Booth.
Don't ask me nothin' about nothin'
I just might tell you the thruth.

Ja, dat laatste is natuurlijk gejat van Bob Dylan, in wiens schoenen ik liever ook niet sta, al is het om heel andere redenen. Wel gek, want vroeger wilde ik dat maar wat graag. Maar ja, zelfs een Heer van Stand wordt volwassen. Al gaat dat heel langzaam mensen. Sjonge wat gaat dat langzaam.