(deze column is zes jaar geleden geschreven...)
Onze Luuk van zes kreeg een vriendje te spelen. Zoonlief had een piepklein papieren vliegtuigje gevouwen en liet dat aan het inmiddels gearriveerde vriendje zien. Het vliegtuigje vloog natuurlijk voor geen meter, maar Luuk was maar wát trots op zijn zelfgevouwen speeltje. Maar het vriendje had ook iets bij zich. Eenmaal binnen haalde het ventje een enorme en aan alle kanten met toeters en bellen opgetuigde auto uit een plastic zak en zette hem op de vloer. Vervolgens drukte hij ergens een knop in en nu ging het opgedirkte voertuig volautomatisch en tegelijkertijd rijden, portieren openen en sluiten, lampen laten knipperen en (o gruwel) een schallende discodreun laten horen!
Luuk stond eventjes stomverbaasd te kijken naar dit grof geweld en ik krabde me eventjes achter de oren. Het verschil tussen het volmaakt onschuldige, zelf gevouwen vliegtuigje van Luuk en de grofstoffelijke verschijningsvorm van deze gewelddadige lawaaimachine deed me denken aan het verschil tussen de lieve kleine David en die nare reus Goliath.
Ik voelde welgemeende haatgevoelens opkomen voor deze kleine gast met zijn ellendige herrieapparaat. Opzouten met die herrie, ging er door mij heen, maar daar liet ik natuurlijk niets van merken. ‘Mooi hoor,’ prees ik het joch integendeel, nadat ik even geslikt had en de liefde van God mijn eigen boosheid liet passeren. Liefde overwint de haat, dat wel. Maar dat het blijkbaar ook ten koste moest gaan van mijn gevoelsleven deed me flink zeer. Die bak herrie walste figuurlijk dwars over mijn fijnbesnaarde en overgevoelige tenen heen.
Later die middag vertelde het ventje vol trots dat hij deze superauto van zijn oma had gekregen en dat hij wel € 60,-- had gekost.
Tja. Zestig euro voor een auto waar je niet mee kunt spelen.
Arme jongen. Arme oma. Arme mensheid…
Deze column is eerder gepubliceerd in Aan de Hand, christelijk opvoedmagazine. www.aandehand.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten