Geneuzel over een neuzelaar (4)

Dolgraag wilde ik erbij zijn, bij dat eerste Dylanconcert op Nederlandse bodem op 23 juni 1978. Maar hoe kwam ik aan kaartjes? En wie wilde mee? Gelukkig had ik een vriend en klasmaat waarmee ik samen op de Pedagogische Akademie in Doetinchem zat. Hij had, net als ik, de juiste haarlengte en de bijpassende attitude. Alfred was oké. Hij hield zelfs net als ik van folk. Maar wat nu even belangrijker was: Alfred had kaarten, of beter gezegd zijn Achterhoekse vrienden hadden kaarten en hij mocht mee. Hij wel. Ik baalde stevig, maar zag het concert al aan me voorbijgegaan.

Maar toen. Toen belde vriend Alfred opeens op om te vertellen dat ze toch nog een kaartje over hadden. Er was blijkbaar iemand uitgevallen. Yes, yes, yes! Man, wat was ik blij.
En zo kwam er een Achterhoekse stationcar voorrijden in Arnhem en mocht ik met een stel onbekenden én Alfred mee naar de Kuip. Daar zou o.a. Eric Clapton in het voorprogramma staan.
We hadden veldkaarten en mijn grote broer was met zijn toenmalige vriendin ook ergens op de tribune aanwezig. Later vertelde hij me dat hij Clapton beter had gevonden dan Dylan. Van je familie moet je het maar hebben.

Voor de jonge lezertjes van dit blog is het goed om uit te leggen dat in 1978 nog nergens videowalls en megabeamers en dergelijke bestonden. Dat betekende dat je bij een stadionconcert vooral aanwezig was, wat verwaaide muziek hoorde, die even buiten het stadion net zo hard (of zo zacht) klonk als daarbinnen en in de verte wat mannetjes op een podium aan het werk kon zien. Ik kan me niet herinneren dat iemand van ons gezelschap een verrekijker had meegenomen, maar die was beslist geen overbodige luxe geweest.

Hoe ik het concert vond? Mm. Eigenlijk viel het me een beetje tegen. Ik had namelijk de Dylan verwacht zoals ik die op tv had gezien met al die hoofddoekjes tijdens de Rolling Thunder Revue. Maar die tour was twee jaar eerder al gestopt en Dylan was nu bezig met een heel andere show. Later is die tour the Alimony Tour gedoopt, omdat Dylan naar verluid een bom duiten moest verdienen om zijn alimentatie te kunnen betalen na de recente scheiden van zijn vrouw Sara.
Later ben ik de sound van die toernee veel meer gaan waarderen en nu is de lp/cd Bob Dylan at Budokan uit datzelfde jaar een van mijn lievelings liveplaten van Dylan.

Wat ik me nog wel goed kan herinneren is mijn verbazing over een aantal zaken die weinig met Dylan zelf hadden te maken. Ten eerste was dat het mannenpishok van de Kuip waar ik ook even heen moest. Een kale betonnen bunker waar je ergens in het donker te midden van je plassende sexegenoten lukraak tegen een muur aan moest zeiken. Ik schrijf het niet mooier op dan het was. Verder waren er de pizzaschijven die voor een topbedrag werden verhandeld omdat het festijn met vier acts zolang duurde dat iedereen op enig moment wel even trek kreeg. Ik beliefde in die tijd nog geen pizza's en dat was maar goed ook hoorde ik om mij heen. Niet te vreten waren die dingen. Liever leed ik dan nog honger.
Wat ik ook hoorde is dat een van de Achterhoekers uit ons gezelschap vanuit het middenveld ook even wat te eten was gaan halen en prompt de weg niet meer kon terugvinden naar onze veldplek. Zo'n boerenjongen in de grote Kuip ook... Hij was toen na afloop van het concert maar zelfstandig naar Rotterdam-centrum gelopen om daar de nacht door te brengen op straat. Zo hoorde ik achteraf.

Gek dat juist deze dingen je bij blijven. Maar goed. Hoe dan ook: ik had De Grote Dylan gezien. Min of meer. Ik was erbij geweest. Bij het eerste Kuipconcert ooit. Bij de Grand Finale van de Hippiedagen van Nederland. De punkbeweging was toentertijd op zijn hoogtepunt dus was de immer hippe muziekkrant OOR dan ook genadeloos in zijn commentaar. Dylan was natuurlijk de oude hippie die jaren na zijn gloriedagen nog even snel kwam cashen, zoiets.
Datzelfde blad zou ruim een jaar later helemaal achteroverslaan toen bekend werd dat Dylan christen was geworden. Say what???

(wordt vervolgd)