Geneuzel over een neuzelaar (1)

Waarschuwing! Dit blogje gaat over Bob Dylan.

"Bob Dylan?

Die neuzelaar van ouwe hippieliedjes als Blowin' in the wind?"

"Ja, die ja."

"O, ik dacht die ie al dood was."

Als u een dergelijke gedachte als bovenstaande voelt opkomen, raad ik u aan om beslist niet verder te lezen. Niets zo erg als iemand die Dylan 'wel aardig' vindt. Geef mij maar koud of heet. Love him or leave him, dat werk. Maar wie van z'n vooroordelen af wil raken (Bob Dylan was een protestzanger of een hippie of beide en hij is natuurlijk allang geen christen meer) raad ik aan verder en verder te lezen.

Maar waar was ik?

Hier. Ik wil puur voor mijn eigen lol het wijdewereldweb eens laten meegenieten van mijn avonturen, belevenissen en wetenswaardigheden met Mr. Grumpiness of His Bobness zoals de inmiddels 69-jarige joodse songwriter en uitvoerend artiest veelal wordt genoemd.
Dus wie daar niet aan wil, moet snel wegwezen, anders raak ie nog bekeerd tot de ware Muze. Ha! Voor minder doen we het hier niet!

Alle fans van Marco Borsato of Coldplay afgehaakt?

Mooi.

Laat ik dan maar bij het begin beginnen. Wel zo handig. Helemaal bij het begin dan maar. (Weet ik tenminste zeker dat mijn eigen Purperpol ook afhaakt...).

Begin jaren zeventig was ik een opkomende puber met dito puisten, die voorzichtig aan de popmuziek begon te ruiken. Snif, snif, mmm lekker. Let wel jongelui: popmuziek was in die tijd niet iets waar je vanaf kleuterleeftijd mee bezig kon zijn. K3 en consorten bestonden nog niet. Nee, popmuziek was voor teenagers (een term uit de sixties) c.q. voor tieners (een term uit de seventies) c.q. voor pubers (de term uit de jaren negentig en nul, vroeger bijna een scheldwoord). Dat ik ongeveer vanaf mijn dertiende trouw elke vrijdag de nieuwe Top 40, die wekelijks op papier werd uitgegeven, bij de platenzaak ging halen was dus niks te laat. Dat deed iedere echte liefhebber van popmuziek.

Aanvankelijk liep ik nog braaf in het gelid van de maatschappij en schafte ik keurige en verantwoorde popmuziekjes op single aan. Welke dan? wilt u nu natuurlijk weten. Want zo bent u: altijd even nieuwsgierig. Welnu, laat ik u maar te vriend houden en toch wat namen noemen, die u dan direct op youtube kunt gaan checken. Want enig veldwerk kan geen kwaad.

Denk aan:

El Condor Pasa van Simon & Garfunkel
To My Father's House van de Les Humphries Singers
Take to the mountains van Richard Barnes (Richard wie?)

Ja, zo erg was het, ik kan mezelf ook niet meer mooier maken dan ik was.

Maar het kwam goed.

Via mijn inmiddels tamelijk langharige zes jaar oudere broer leerde ik andere namen. Heel andere namen...
Die namen van dat langharig tuig en de namen van hun songs had ik wel eerder gehoord in mijn lagere schooltijd toen die muziek heftig tekeer ging vanaf het pickupje van mijn broer, maar nogmaals: popmuziek (toen zelfs nog beatmuziek geheten) was voor tieners en ik vond er eigenlijk ook allemaal niet zoveel aan. Ergens gaf ik mijn vader nog gelijk ook wanneer hij beweerde dat het allemaal 'kattengejammer' was. Het kon me niet echt boeien. Gaf mij maar de Thunderbirds. Veel opwindender.

Maar blijkbaar groeiden mijn oren met de rest van mijn lichaam mee en draaiden hun bijbehorende schelpen langzaam maar zeker in de richting van de rock 'n' roll. Eenmaal een jaar of 14 geworden werd ik ernstig besmet door het popvirus en schafte ik steeds progressievere pop aan. Golden Earring was de eerste echte LP die ik kocht en daar stond onder andere de nummer één hit Back Home op. Prachtig vond ik het, het smaakte naar meer. En zo ontdekte ik al snel (opnieuw) de Beatles, de Stones, de Kinks, de Byrds en The Who. Eigenlijk vond ik veel muziek uit de sixties nog mooier dan de toenmalig nieuwe muziek. En tot mijn groot verdriet stonden de top 40 lijsten steeds vaker vol met papmuziek als Middle of the Road, The Sweet, Slade, Mud om nog maar te zwijgen van Nederlandse formaties als Corrie en de Rekels en Vader Abraham. Huilen was voor hen met recht te laat.

(wordt vervolgd)

Wordt vervolgd? Maar nu heeft u nog helemaal niets over Dylan gelezen! Klopt, maar die was ook nog niet in zicht. Voor Dylan moet je namelijk een beetje volwassen zijn. U begrijpt, dat duurde nog even.
Had ik dus helemaal niet hoeven te waarschuwen bovenaan dit blog. Och, wat dom van me. Dan nu maar even een correctie, als mosterd na de maaltijd:

Geruststelling! Dit blogje ging niet over Bob Dylan!