COLUMN NEGEN: BARBIE-BOYS

Lydia had aangekondigd dat ze onze jongens nog eens een keer te pakken zou gaan nemen als ‘wraak’ op een plagerijtje van hun kant. Die mededeling deed de zieltjes zinderen. In hun fantasie passeerden de ergste zaken de revue en ze hengelden hunkerend naar de inhoud van de beloofde wraak. Wij deden er het zoete zwijgen toe.

Hun (gespeelde) aversie tegen meisjes indachtig, was het plan om een paar geleende Barbiepoppen ’s avonds laat bij hen in bed te leggen, zodat ze ’s morgens bij het ontwaken zich zouden weten vergezeld door een heuse meisjespop. Om de zaak nog wat aan te dikken had Lydia er voor iedere zoon een overdreven meisjesachtige brief bij gelegd, compleet met tal van roze hartjes en kusjes.

De volgende ochtend bleef de verwachte masculiene reactie niet uit. Een gegrom en gebrul steeg op uit het stapelbed toen ze door hadden welke poets hun was gebakken. Het liefst hadden ze de Barbies ter plekke gevild of op z’n minst helemaal kaal geknipt. Na deze korte maar hevige uitbraak van mannelijke superioriteitsgevoelens kreeg Elias zowaar een creatief idee. Hij had een van de Barbies inmiddels vakkundig ontkleed en de jurk van de pop aangedaan bij zijn plastic skelet van ongeveer dezelfde afmeting. Het zag er, naar zijn grote tevredenheid, lekker luguber uit.

Aan de ontbijttafel kwamen de praatjes: ”Ik ga stickertjes plakken op de borsten van de Barbie en dan zet ik daarop: halfvolle melk!” Lydia kon haar lachen niet meer inhouden. Ik hield mijn pokerface recht en mijmerde inwendig over de vraag of ze ook zo hard had gelachen als ik het had gezegd. Elias ging verder: “Of nee, ik ga erop schrijven: drie ons per stuk.”

Luuk zag het komisch talent van zijn broer scoren en wilde natuurlijk niet achterblijven. Een stuk groener dan zijn broer oreerde hij: “Gelukkig is de Barbie nog niet getrouwd want ze heeft nog geen babygaatje.”


Deze column is vier jaar geleden gepubliceerd in het christelijk opvoedmagazine AAN DE HAND. Zie ook: http://www.aandehand.nl/