Het komt niet vaak voor dat Purperpol en ik samen over hetzelfde bloggen. Maar nu is het zover. Voor de onwetenden: onze Luuk vergiste zich gisteren toen hij het had over de door hem gevreesde hartige taart en sprak daarbij per ongeluk over een barmhartige taart.
De vraag is: hoe komt zo'n jongen bij zo'n vergissing? Welnu, er is maar één antwoord denkbaar: de barmhartigheid wordt in ons gezin overvloedig tentoongespreid. Het kan niet anders, want waardoor anders komt zo'n jongen op deze verhaspeling?
Het is een en al barmhartigheid wat hier de klok slaat, mensen. Wij zijn zulke vreselijke lieve ouders voor die
Waar Luuk natuurlijk stiekem op hoopte, was dat wij opnieuw barmhartigheid zouden gaan bedrijven als het ging om het avondeten van vandaag. Hij eet liever barmhartigheid dan hartigheid, dat verzeker ik u. Afgezien dan van hompen oude kaas en bergen sappig vlees.
Taart is prima, graag zelfs, zolang die maar niet hartig is. Zoet moet het leven zijn. Besuikerd en opgespoten met slagroom, zo wil hij door het leven gaan. Ach ja, wie niet?
Maar ik ben voorwaar geen Barmhartige Samaritaart. Integendeel. Het is uit met al die verwennerij. Ik weet wat mij te doen staat: Het wordt de hoogste tijd voor een hartig woordje.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten