Een smerig verhaal

Zin in een smerig verhaal? Lees alleen dan door.

We reisden gisteren per trein door het land op weg naar huis. Helaas kreeg ik juist op dat moment last van mijn darmen, die mij op weinig subtiele wijze lieten weten dat ze geleegd wilden worden. En snel een beetje, graag!

Geen probleem dacht ik, want we reisden niet in een heel nieuwe trein en dan ben je qua stoelgang beter uit: er zat 'gewoon' een wc in. Een heel luxe wc zelfs. Ruim, en met diverse voorzieningen. Zo tevreden mijn ogen waren bij binnenkomst van het kleine kamertje van het betreffende treinstel dat u hierbij kunt zien, zo ontevreden werd mijn neus. Het stonk ontzettend naar urine! En toen ik bij nader inzien de wc-bril nog eens bekeek, besloot ik die maar in het geheel niet aan te raken. Sterker, ik maakte direct rechtsomkeer naar mijn zitplaats.

Helaas, de natuurlijke gang van zaken in 's mensen lichaam laat zich niet sturen en mijn darmen dwongen mij opnieuw richting toilet. Ze moesten en zouden worden geleegd. Dit maal ging ik op zoek gaan naar een ander en hopelijk schoner toilet. Na een korte wandeling bleek mijn vrees bewaarheid. Er was geen tweede toilet. Wegens de vakantie reden er aanzienlijk minder treinen en blijkbaar waren de stellen die nog wel reden aanzienlijk ingekort. Er zat dus niets anders op dan de plek des verderfs opnieuw op te zoeken.

Nu wil het geval dat ik uit voorzorg altijd een bescheiden hoeveelheid wcpapier in een van mijn jaszakken meedraag. Die kwam nu goed van pas...

Om hygiënische redenen zal ik u verdere details besparen. Maar één vraag moet mij nog van het hart. Wat blijft er in feite nog over van de toiletvoorziening in een treinstel als het spoelwater op is én het wcpapier op is én het water voor het handenwassen op is en de föhnvoorziening voor de natte, gewassen handen defect is?

Het antwoord is letterlijk en figuurlijk:

een stinkend en gapend gat.