Al jaren loop ik te mekkeren dat ik een ouwe vent word. Dat komt omdat ik vind dat dat eigenlijk niet zou mogen. Oké, iedereen wordt ouder, maar ik toch zeker niet? De wetten der natuur zijn op zich best leuk bedacht, maar hoeven niet noodzakerlijkerwijs ook altijd voor mij te gelden. Zo zou ik best wel forever young willen blijven. Al was het alleen maar omdat ik groot fan ben van de zanger van dat lied. U wilt niet weten hoeveel moeite ik mij getroost om werk te maken van dat jong blijven.
[Zo had ik - weliswaar onbedoeld - een week lang kniepijn over voor wat doelloos heen-en-weer-geren op veel te dure sportschoenen, die nu voor een smal prijsje te koop staan hier ten huize. Of zal ik toch doorzetten? Helaas ben ik Kwetal niet en twijfel ik als Heer van Stand volop. Desalniettemin, bedankt voor u hartverwarmende maar volslagen tegengestelde reacties op mijn vorige bericht, die mijn twijfel daarom alleen maar hebben doen groeien. Maar dit allemaal terzijde.]
Op muzikaal gebied luister ik al decennia lang naar wilde rock 'n roll, alsof het nog steeds 1971 is en The Who op haar hoogtepunt stond. Ooit was ik een van de eerste Nederlandse U2-fans en nog steeds mag ik graag een deuntje van deze gasten (mijn leeftijdsgenoten!) door de kamer laten knetteren. Soms maant mijn oudste zoon mij zelfs tot kalmte, en dan denk ik stiekem: Yes! Ik ben in mijn hart eigenlijk nog jonger dan jij. Want zo diep zit dat Peter Pansyndroom.
Maar toch. Ook bij mij verandert er wel 's wat. Steeds vaker merkte ik dat ik 'rustige' muziek ook best wel kan waarderen. Daarom kocht ik in een grijs verleden zelfs een heuse klassieke cd van Horowitz met van die puike pianomuziek om samen met de zondagse-koffie-met-gebak-en-kwaliteitskrant weg te kunnen werken. Of een schijfje Gregoriaans van de broeders uit Clervaux. Smaakte prima allemaal. Maar daar bleef het ook bij. Het moest allemaal wel een geintje blijven. Tot vorige week. Toen zag ik in de platenwinkel een dubbelcd van Duke Ellington voor veel te weinig geld liggen. The Duke wenkte mij vanuit het rek en fluisterde mij schaamteloos zoete beloften in. Mijn oren hingen al aan zijn lippen, want voor zoete beloften kun je me midden in de nacht wakker maken, en ik was verloren nog voor ik een noot had beluisterd. Sinds vorige week hangt hier in de kamer dagelijks een lome jazzsfeer waarbij de hippe loungemuziek uit de jaren negentig verbleekt. Zoals de titel van de cdbox al aangeeft is dit essential music. En is mijn nieuwe levensdevies vanaf heden:
It ain't mean a thing, if it ain't got that swing.
Come on baby, let the good times roll!
♪♫♪♫♪♫♪♫♪♫♪♫♪♫
Geen opmerkingen:
Een reactie posten