De Wii is vet!

Enige berichten geleden blogde ik op deze plaats al over mijn onfortuinlijke ervaringen met de Wii. Helaas moet ik u meedelen dat sindsdien onze relatie verder is verslechterd. Ik ben principieel en overtuigd Wii-weigeraar geworden. Waarom? Ik ga voor het echies, daarom.

Ja nee, echt. Vorige week heb ik de stoute schoenen aangetrokken en me laten overhalen om heuse hardloopschoenen te kopen. Het was dat, of de gruwel van de sportschool met zijn ten hemel schreiende muzak van vette discodreunen. Maar er moest iets gebeuren, want mijn conditie is inderdaad niet helemaal meer wat het eigenlijk nooit geweest is. En één of twee kilo eraf zou dan ook wel fijn zijn. Het afvalproces begon eigenlijk al gelijk in de winkel. Terwijl ik de - overigens afschuwelijk opzichtige - renschoenen afreken voel ik een rib uit mijn lijf verdwijnen. Ik zag hem nog net in de kassa belanden. Maar je moet wat over hebben voor de goede zaak. Sindsdien ben ik al twee keer in shirt en trainingsbroek over straat gegaan en heb ik in het zweet mijns aanschijns de lichamelijke oefening (die volgens Paulus van weinig nut is) gepraktiseerd. Ik kwam gelukkig geen bekenden tegen en Paulus moest nu even niet zeuren.

Ook mijn vrouw zeurt wel eens (vaker nog dan Paulus) en om daar van af te zijn ging ik daags later, op haar uitdrukkelijk verzoek, toch nog één keer op het balanceboard van de Wii staan. Dit om mijn gewicht te meten, want volgens mijn eigen Purperpol geeft de Wii een ander gewicht aan dan onze antieke, analoge weegschaal en mocht ik als weegkonijn dienen. Tot mijn stomme verbazing bleek ik met mijn 68 kilo 'ondergewicht' te hebben. Ondergewicht, nu vraag ik u. Ik heb al jaar en dag een (schattig klein) beginnend buikje en probeer om die reden al net zolang mijn gewicht onder de 70 te houden; maar die Amerikaanse, imperialistische en corrupte oplichterskliek van die Wii (zo, dat is eruit) denkt we even te kunnen bepalen hoe mijn vork werkelijk steelt. 

Het komt natuurlijk gewoon omdat ze in Amerika allemaal nog veel dikker zijn dan ik, daarom heb ik zogenaamd ondergewicht. Belachelijk gewoon. Ik moest ook nog een balanceeroefening doen en daarbij mijn lengte en leeftijd intikken en omdat ik als een willig schaap al bijna mijn halve leven lang uit de hand van mijn vrouw eet deed ik ook dat. Na een flink aantal idiote Engelstalige onzin braakte het dufffe apparaat zijn conclusie over mijn conditie uit. Het zou me wat wezen. Ideal, gaf het ding aan.

Say what?

Ideal!!!

En zie, ik verkondigde dit verheugende nieuws met grote blijdschap direct aan mijn huisgenoten.

"Jullie hebben een ideale vader!" "Jij hebt een ideale man!"

En voor u, oplettende lezertjes: "Dit is het weblog van een ideaal mens."

Ik wist het natuurlijk eigenlijk allang:

 de Wii is vet!