Chrysanten

"Wat je ook voor bloemen koopt, géén chrysanten!!!"

Mijn Purperpol is zelden zo duidelijk dan wanneer het gaat om bloemen. Ze vindt het altijd lief van me als ik met een bossie thuis kom, en daarom doe ik dat regelmatig, want zo'n echtgenoteverslinder ben ik nu eenmaal. Maar er zijn wel grenzen aan haar waardering. Wat heet: eigenlijk is ze best kritisch, als het gaat om bloemen. Minstens 88% van de wereldwijde flora valt in wezen af daar waar het haar eigenzichtelijke smaak betreft. Dat kan een man natuurlijk niet allemaal onthouden. Alleen de hoofdpunten blijven dan hangen:

1. Ze houdt van kleine bloempjes en van kleur.
2. En niet, ik herhaal, niet van witte bloemen.
3. En dus ook geen chrysanten nee, die zijn niet minder dan dodelijk voor haar anders zo opbloeiende liefde voor mij.

So far so good.

Daar stond ik vanmorgen dus bij de bloemenafdeling van Albert Heijn. De niet aanwezige witte bloemen kon ik zonder moeite links laten staan en gelukkig waren de zo fatale chrysanten naar andere bloemisten gegaan. Dacht ik.
Dat werd een makkie dus. Mijn oog viel allereerst op de pionrozen, maar die waren dan vast weer te groot, zo vreesde ik. Ook ontwaarde ik bosjes gevarieerde rozen in de kleuren, rood, geel en oranje, maar die had ik wel eens vaker (eh... een keer of tien eigenlijk) meegenomen, daarom liet ik ook die maar in hun emmer gaarkoken.
Even verder zag ik tamelijk schattige kleine kleurige bloempjes staan met de mij onbekende naam santini's. Die leken me wel wat. Niet (te veel) wit en klein en ook niet zo achterlijk duur. Die moesten het dan maar worden.
Thuisgekomen ontving ik, bij haar aanschouwen van mijn boeket, een liefdevolle blik van mijn Purperpol en mijn dag kon niet meer stuk. Dacht ik. In haar grote liefde meldde zij pas na een vol uur dat ik eigenlijk een soort eh... ja, zeg maar gewoon min of meer zoiets als chrysanten had meegenomen.

Even brak de paniek uit en bereidde ik mij voor op een langdurige quarantaine, maar één blik in haar ogen verraadde onmiddellijk dat zij groothartig dwars door mijn chrysanten heen keek en mijn blunder wist te vertalen in een daad van louter goedheid. Haar mildheid zij alle mensen bekend.
Al moest ik nog wel even horen dat deze bloempjes heel lang goedblijven en of ik wist waardoor dat dan kwam. Ik wilde het niet weten. Want ik wist het al. Maar ondanks al dat tuinbouwgif dat blijkbaar nodig is om deze lafhartig verdekt opgestelde chrysanten uit de grond te schoppen, bleef onze verhouding volkomen biologisch. Of: Puur en Eerlijk, om met Albert Heijn te spreken.

Kijk mensen, dat is nou mijn muurbloempje ten voeten uit: niet voor een chrysantje vervaard!