Wintertenen

Als ik door het dorp loop kijken de winkelende dames aldaar meestal maar wat graag mijn kant op. Geen wonder: een guitige jongensachtige kop met vrolijke lokken en charmant grijzende slapen met daartussen donkere en ondeugende ogen doen menig vrouwenhart net even iets sneller slaan. En zoniet dan gebeurt dat alsnog wel door het aanschouwen van mijn postuur, waarbij zelfs die van Arie Boomsma nog verbleekt, en anders wel door (kleren maken de man!) een uitgekiende, sportieve maar toch gedistingeerde set kleding die ik dagelijks vers draag. Is het dan nog een wonder dat ik met een lichte tred door het leven ga? U ziet mij zo lopen, en dan heeft ook Cliff Richard (wie kent hem eigenlijk nog?) het nakijken.

Maar vandaag was het anders. Helemaal anders. In plaats van naar mijn heerlijke hoofd te kijken of mijn slanke taille, monsterde menig dorpsgenoot uitsluitend mijn voeten op. Tot mijn schaamte kon ik hen daarin niet geheel ongelijk geven, want wat om mijn voeten heen was te zien was niet minder dan stuitend.

Omdat ik sinds een week weer last heb van wintertenen weiger ik nog langer om gewone schoenen aan te doen. Die knellen mijn arme en gevoelige tenen veel te veel af, waardoor er in mijn schoeisel een brand uitbreekt waarbij die van Moerdijk een kampvuurtje lijkt. 't Liefst loop ik daarom gewoon op blote voeten rond. Maar ja, dat is als ik naar buiten moet zelfs met de ingevallen dooi toch wel wat erg koud. Daarom trek ik als voorbereiding mijn wollen sokken (type: geit) aan en doe - alsof het allemaal heel gewoon is - daaroverheen doodleuk mijn sexy sandalen aan.

Het gevolg ziet u hieronder als u tenminste belooft boven de 18 te zijn, want er zijn grenzen.

Nou? Heb ik iets te veel gezegd?