Memento mori

Tijdens mijn renhalfuurtjes kom kwam ik langs menig voortuintje van onze buurt. En omdat wij op stand leven zijn dat natuurlijk niet de minste tuintjes, dat begrijpt u. Soms staan er zelfs hoge hekken omheen en worden aspirant-bezoekers verder ontmoedigd door hooghartige camera's en vileine bordjes waarop honden als verdedigingsmiddel worden ingezet. Of moet dat zijn: verdelgingsmiddel? Gelukkig ren ik ook langs eenvoudigere koopwoningen met dito voortuinen. Wat daarbij opvalt is dat (ook) deze voortuinen steeds vaker worden ingericht als parkeerterreinen. Zo schrijdt de beschaving voort en heeft de economische crisis het nakijken.

Ook als het geen parkeerterreintje is geworden, zie ik opvallend vaak veel steen in die tuinen liggen. Van de twaalf woningen die ik telkens in eenzelfde rijtje huizen passeerde, telde ik eens het aantal 'stenen tuinen'. En wat bleek? Daarvan waren er al gauw tien omgespit tot grafzerken. Elke bodem was bezaaid met siertegels, kleurkiezels of gewoon grint. Een tuin beteugelen is een tuin betegelen, moest hier de gedachte zijn geweest. Hooguit werd de suggestie van natuur nog enigszins hoog gehouden door een enkele verdwaalde heester of andere zwaar gecultiveerde en wreed gekortwiekte struik, maar verder heerste er een doodse stilte in die voorportalen. Akelig om te zien en akelig om in te wonen. Wonen? In een voortuin? Jawel, ook de mussen hebben een woning, dat lees je zelfs in de Bijbel. En deze vrome vogels zijn zeer gebaat bij veel groen, vooral veel struiken en heggen. Maar ja, groen betekent onderhoud, en daar hebben we natuurlijk geen tijd meer voor. Want die auto's kosten een boel geld en dat moet allemaal wel eerst even worden verdiend door al die hardwerkende Nederlanders. Die kunnen dan natuurlijk geen kostbare tijd weggooien met zoiets banaals als het harken in hun tuin. Of grasmaaien. Of de heg bijknippen. Dat is iets voor vutters en andere inproductieven, toch?

Eén voordeel heeft zo'n stenen tuin nog wel. Als de hardwerkende Nederlander eindelijk een keer is uitgewerkt en in het vrije weekend vanuit zijn luie stoel nog even een blik in de voortuin werpt, ziet hij overal steen. Zijn tuin is een mini-begraafplaats geworden. Dan  zal de hardwerkende Nederlander gedenken eens te moeten sterven. Hij zelf leeft min of meer nog, maar zijn tuin is al gestorven. De dood in de pot.