Visie Zomerboek lezerscolumn

Ik had, daartoe aangewakkerd door een jurylid van Het Hoogste Woord - de prijs voor het beste christelijke kinderboek, mijzelf laten overhalen om een column in te sturen voor het Visie Zomerboek. Die viel gisteren op de mat. Een Heer van Stand laat zich niet snel van de kook brengen, maar ik was toch wel een beetje nieuwsgierig of die van mij was geplaatst. Nee dus. Drie andere en - eerlijk is eerlijk - betere inzendingen zijn gehonoreerd en vereeuwigd in dit tijdschrift dat een zomertjelang zal meegaan. Een gevalletje van jammer. Maar daar lonkt het wereldwijde web al, dus in plaats van die luttele honderdduizenden EO-leden gaan nu millioenen en nog eens millioenen lezers genieten van mijn 'lezerscolumn'. Ook al gaat die over een vakantie van al weer zo'n tien jaar geleden...

  

LUCHT(BE)SPIEGELING

Het is zomer in Zeeland. Ik ben met mijn gezin neergestreken op een camping nabij Middelburg. Pas nu zie ik dat het een soort seniorenvakantieoord is. Het wit van de vele caravans wordt stemmig doorbroken door het grijs van het inpandige haar. Maar mij hoor je niet klagen. Ik ben zo dol op senioren dat ik het vaste plan heb er later zelf ook een te worden. Onze tent heeft echter een andere teint: alle kleuren van de jaren zeventig (voor de junioren onder u: oranje en bruin). We vermoeden dat hij dit jaar de veertig nadert en daarmee ook ruimschoots de seniorenstatus heeft verworven. Het oranje oudje is echter zo lek als een zeef en de voorste rits kan bij geen stukken na dicht. Ook typisch seventies dus: lekker open en bloot. Gelukkig hebben we slechts één donderbui gehad met aansluitend één hoospartijtje. Helaas was er daarbij zoveel hoos dat het partijtje zelf in het water viel. Nadat de uiterst vriendelijke campingbaas ons van vlonders heeft voorzien blijft het als op afspraak verder droog. Maar evenzogoed bedankt, toch. Het is zomer in Zeeland en ik lig pontificaal voor m’n tent plat op m’n luchtbed naar boven te staren. Uit de meegenomen draagbare uiterst seventies ogende cassettespeler komt uiterst seventies  orende muziek van De Adelaren voorbij zweven en ik zweef mee. De ene na de andere fantastisch mooie wolk drijft over mij heen. Met geen pen te beschrijven zo mooi allemaal, vooral ook vanwege die prachtig heldere hemelsblauwe lucht erachter. Ik krijg er bijna omgekeerde hoogtevrees van en dreig voor mijn idee naar boven te vallen. Hoe erg zou dat eigenlijk zijn? Nee, nu niet gaan vergeestelijken, gewoon kijken en genieten. Het is zomer in Zeeland ja, maar ik ben in de wolken.

Dood

Niet alleen mijn collega's maken wel eens een blunder. Zelf kan ik daar ook heel veel van.
Gisteren kreeg ik een klant bij Nummerinformatiedienst aan de lijn die mij terloops meldde dat zijn vrouw was overleden en dat hij nu een nummer van een familielid zocht, dat ik helaas niet kon geven. Hij had een correcte naam en een correct adres, maar dit familielid had gekozen voor een geheim nummer en dan houdt alles op. Zozeer zelfs dat ik er uit floepte:

"Deze weg loopt nu voor u even dood, meneer."

Blijkbaar lagen deze woorden me op de lippen bestorven...

Ik herinner mij een reminder

Vandaag las ik dit berichtje op mijn werk:

Reminder

10% van de Nederlanders zijn niet vaardig in het spellen en lezen. Het zijn geen analfabeten, maar ze hebben moeite met spellen. Probeer hier aan te denken en als de klant niet wil spellen, raak dan niet te snel geïrriteerd en blijf vriendelijk. Een tevreden klant blijft!

Na het lezen van dit bericht concludeerde ik het volgende:

10% van de medewerkers van de Nummerinformatiedienst is niet vaardig in het spellen en lezen. Deze minderheid bestaat niet uit analfabeten, maar heeft op lastige momenten enige moeite met spellen. Probeer hieraan te denken en raak, mocht de collega niet alle taalregels correct toepassen, niet te snel geïrriteerd, en blijf vriendelijk. Een tevreden collega blijft!

Moeilijke woorden

Ik ga u een moeilijk woord leren:

bin-nen

U denkt nu: ik ken dat woord ergens van, maar waarvan ook al weer?
Laat me u snel uit de brand helpen. Eigenlijk wordt hier gewoon indoor bedoeld.

Nog een moeilijk woord:

kern-taak

Wat is dat nu weer? hoor ik u verzuchten. Niks moeilijks hoor, als je even nadenkt. Het betekent gewoon core business. Ach ja, natuurlijk. U wist het ergens al wel.

Nu een lastige:

rich-ten (op)

Ja, ik weet het, dit is niet heel eenvoudig, maar spant u zich even in. Als u het raadt is het des te leuker. Al een idee? Zo niet, dan komt hier het verlossende (ant)woord: focussen.

Nog eentje en dan stop ik. Ik heb de moeilijkste voor het laatst bewaard, maar u zit er nu wel lekker in. Houd u vast, daar komt ie!

uit-ver-koop

Ik had het wel verwacht, die is natuurlijk te moeilijk. Daarom zal ik niet flauw doen en gelijk het antwoord maar geven. Hier wordt niets anders bedoeld dan het alom bekende sale. Tja, hoe lastig kunnen we het elkaar soms maken, hè? Spreek je moerstaal, zeg ik daarom altijd maar. Nou, ik ben benieuwd naar uw feedback!

Avondrust

Als agent bij Nummerinformatiedienst krijg ik dagelijks verzoeken om een telefoonnummer van een bejaardenhuis. Dat is inmiddels onbegonnen werk, want er bestaan geen bejaardenhuizen meer in Nederland. Net zomin als er negers rondlopen, mongooltjes worden verzorgd of mensen de tering krijgen. Daarentegen barst het wel weer van de kleurlingen, verstandelijke gehandicapten met het syndroom van Down en tbcgevallen, hoewel dat laatste gelukkig erg meevalt de laatste eeuw.

Bejaardenhuizen moeten ook mee in de vaart der tijdgeest en heten nu vooral zorgcentra of wooncentra of woonzorgcentra. Om nog maar te zwijgen van serviceflat of verzorgingsflat.
Zo'n woonoord een rusthuis noemen is al helemaal vloeken in de kerk. Toch, als je bejaardenhuis zegt weet iedereen precies wat je bedoelt. Dit in tegenstelling tot zorgcentrum, want dan weet je in feite alleen dat er wordt 'gezorgd'. Maar waarvoor wordt gezorgd blijft vooralsnog onduidelijk. Naast deze omfloerste omschrijving van de sector als geheel schrijft de eerder genoemde tijdgeest ook dwingend voor dat er een onpassende naam wordt bedacht. Namen als Huize Avondrood, Het Anker, Nieuw-Avondlicht, De Bron, St. Jozef, Dorpszicht of Bethanië voldoen blijkbaar niet meer. Te eenduidig, te duidelijk, te degelijk.

We willen op chic, op stand, we willen hogerop. Althans, dat willen de managers - aan de ouden van dagen zelf wordt natuurlijk niks gevraagd. Daarom verschijnen er overal zotte namen die werkelijk niemand meer rechtuit uit zijn hoofd kan spellen. Wissehaege, Curamare, Caegstate, Aelsmeer, Crimpenersteyn, Careyn Weddesteyn, Vinckenrode, Haersmahiem, Elisabethsdael, De Hooghe Clock, Mynsheerlyckheid, Castrovalva..., ik krygh dit soort naemen met die idiote klancken bynae niet meer uyt myn ceel gestothen.

Gelukkig weten ze in één stad (de stad die alle andere steden overbodig maakt) nog wel hoe ze een bejaardentehuis moeten noemen. Vandaag mocht ik op de Nummerinformatiedienst zoeken naar Avondrust in Rotterdam, de stad zonder kapsones, waar de dingen gewoon nog bij hun naam mogen worden genoemd. Misschien moet ik daar vast een plaatsje gaan reserveren. Voor heel veel later, want ik ben natuurlijk nog steeds in de kracht van mijn leven. Zeg nu zelf, dat spreekt voor zich!

Geluidoverlast IV

U wilt vast nog wel even weten wat de brief die we onze buurtgenoten hebben gestuurd voor reacties heeft teweeggebracht. Laat ik die vraag snel beantwoorden met slechts een enkel woord: weinig. Van de 38 adressen die we hadden aangeschreven reageerden er slechts twee. Dat waren trouwens mensen van onze eigen flat die het roerend met ons eens waren. En dat voelde natuurlijk goed.

Afgelopen nacht kwam er nóg een reactie. Die van de bewoner(s?) van de flat tegenover ons. Om 2.30 uur kwam een stel luidruchtige lieden de straat in om even later juist deze flatwoning te vullen en daarbij ook ruimschoots gebruik te maken van het balkon dat zich tegenover onze slaapkamer bevindt. Wij waren klaarwakker en bleven dat ook nog een tijdje. Na tien minuten was ik het opeens zat. Ik belde de politie, al deed ik dat niet graag. Luistert u even mee:


- Goedenacht, politie Midden-Provincie.

- Goede...eh nacht, met de Heer van Stand, ik wil aangifte doen van geluidsoverlast.

- Wat voor geluidsoverlast meneer?

- Van de overburen die op het balkon staan en daar hard praten en lachen.

- Hoe lang is dat gaande meneer?

- Nou ongeveer een kwartiertje.

- Dan is de kans dus aanwezig dat de overlast straks al weer is afgelopen.

- Ja, dat zou wel kunnen ja.

- Is dit de eerste keer dat u hiervan last heeft?

- Nee, het is niet de eerste keer.

- Nou, ik ga kijken of er een auto van ons in de buurt is meneer, en als dat zo is dan gaat die daarheen. Uw adres is Bommelsteinseweg 7?

- Ja, dat klopt.

- Bedankt.

- Ja, u ook bedankt, dag mevrouw.


Ik hees mij weer naar boven. Het was inmiddels tegen drieën geworden en wij besloten om niet langer te wachten op de politieauto die waarschijnlijk nooit zou komen. Heel zachtjes deed ik het raam dicht. Ongeveer op dat moment stopte het lawaai. Ik schat dat ik een uurtje later de slaap der rechtvaardigen heb weten te hervatten. Mijn vrouw deed daar gewoontegetrouw iets langer over. En wees gewaarschuwd: wie van u nu durft te beginnen over Ohropax zal de slaperige toorn van een heer over zich weten...

Geluidsoverlast III

"Wel eerst even het watje dat om het bolletje zit er helemaal afpulken", mailde een zuster nog behulpzaam nadat ze mijn bericht Geluidsoverlast had gelezen. Ze doelde hierbij op de Ohropax waarvan ik vond dat die niet goed zouden helpen tegen voornoemde overlast. Jaja, uhum, dacht ik, toen ik haar berichtje las en ging vervolgens weer over tot de waan van de dag, want orde kon het eigenlijk niet worden genoemd. Pas lang nadat ik mijn berichtje 'Geluidsoverlast II' had getypt en de wereld in had geslingerd begon er iets te dagen in mijn uiterst verre Oosten. Iets.


Die gedachtegang verliep ongeveer als volgt:


Dus misschien bedoelde zuster J. op een bepaalde manier hier te zeggen dat ik zo dom zou kunnen zijn geweest om mij te hebben vergist in die heerlijke zachte donzige materie van deze oordopjes? Dat zou toch zeker niet... neeeee, dát natuurlijk niet!


Of toch?


Mmmm. Eens lezen wat er hierover in de piepkleine handleiding stond.


Ik citeer de keiharde waarheid:


"Toepassing: Wattenlaag geheel verwijderen."






Voor het eerst in mijn leven vond ik het oprecht jammer dat een handleiding niet in louter Chinees stond afgedrukt....