Column: Spookhuis

Ik heb de oorzaak ontdekt van de secularisatie. Nou ja, een klein deeltje van die oorzaak dan. Vorig jaar togen we als gezin inmiddels voor de derde keer naar de Efteling. Erg leuk vond ik het allemaal niet meer. Alle varianten van de achtbaan zijn aan mij niet besteed - ik ben van mijzelf al misselijk genoeg - en de wachtrijen oplopend tot meer dan een uur voor elke grote attractie deden mijn humeur opnieuw geen goed. Op de terugreis naar huis rekende ik uit dat de gemiddelde bezoeker ongeveer drie uur wachttijd kwijt was in een of andere rij en dat elke attractie gemiddeld slechts een paar minuten duurde. De resterende tijd gaat op aan lopen, eten en drinken en niet te vergeten uitpuffen.

Maar die secularisatie. Die blijkt een stevige wortel te hebben in het Eftelingse spookhuis. Spookhuizen zijn sowieso geen plaatsen waar veel christenen iets mee op hebben, maar in dit geval blijkt die antipathie tamelijk terecht. Ik ben echt niet huiverig voor een sprookje of spookje, maar wat hier werd geëtaleerd leek één groot uithangbord voor antiklerikaliteit. We zagen schemerige kerkramen, spookachtige witte pijen met kaarsen en griezelige kruisen op graven. We hoorden angstaanjagend orgelspel, ijl gregoriaans gezang en indringend klokgelui. De verlichting was dramatisch hel om daarna weer spookachtig schemerig te worden. De geesten waren niet van de lucht en door donderslag en weerlicht werden we zo mogelijk nog verder van de wijs gebracht. De bewegende graven konden zelfs opengaan om macabere skeletten de kans te geven te ontsnappen. Hier werden doden opgewekt, maar niet bepaald volgens bijbels protocol. Hier werden allerlei vormen van kerkelijkheid regelrecht geassocieerd met griezeligheid. Kerken zijn eng, dat leek globaal genomen de boodschap, voor wie het wilde geloven. Daarmee bleek deze weinig sprookjesachtige visie op kerk en religiositeit het enige echt enge te zijn. Niet iets om je aan te laven.