Kogels

Omdat ik u had beloofd een column uit de oude doos te presenteren als zich een massa nieuwe abonnees voor Aan de Hand zou aandienen, en men zich ten burele van de nieuwe uitgever sindsdien het apenzuur heeft moeten werken om alle aanmeldingen te administeren, hierbij de volgende column uit 2008. Teruglezend bemerk ik dat het toen is misgegaan. De beschreven hobby van onze jongens die toen nog in een beginfase was, heeft nu volwassen trekjes aangenomen en blijkt inmiddels een blijvertje te zijn. Het verwachte museum is er inmiddels gekomen, in de vorm van een vitrinekast op de slaapkamer van Elias en een 'iets' minder geordende grote lade onder het bed van Luuk vol 'militaria'. Sindsdien wachten wij geduldig totdat ze op kamers gaan, want time is on our side!

Kogels

Sinds een week of wat hebben onze long-staygasten hier in huis weer een nieuwe hobby: het verzamelen van kogels. Met name Elias is laaiend enthousiast over zijn inmiddels niet geringe verzameling. Via vriendjes kwam er al wel eens wat binnen onder het wantrouwige oog van ons, ouders, die onder het uitroepen van diverse hartverwarmende aanmoedigingen van het kaliber ‘Nóg meer van die rommel?!’ blijk gaven van een onthutsende realiteitszin, maar allengs en desondanks is deze verzameling uitgegroeid tot een lading voormalig artillerievulsel die niet zou misstaan in een bescheiden munitiemuseum. Dat laatste is trouwens een serieus plan van ze. De hemel sta ons bij. Op Marktplaats kon laatst nog een schoenendoos vol met waardevol oud schietijzer (‘maar acht euro’) worden gescoord en wat ook reuze helpt is het wonen naast kazerne- en oefenterreinen. Zelfs een regenachtige woensdagmiddag werd onlangs niet onbenut gelaten om het gewilde lood te kunnen bemachtigen. De buit van dat moment bestond uit maar liefst twintig (20!) echte kogels. “En ze waren ook nog aan het oefenen!”, meldde een druipend nat van het front teruggekeerde Luuk. Dat maakte het helemaal af. Niets is spannender dan om echte soldaten pal voor je ogen heuse schietoefeningen te zien doen in de vurige hoop en stellige verwachting dat daardoor nog meer kogels het eh… loodje zullen leggen. ‘Zoek niet naar schatten op aarde, daar gaat hun waarde voorbij’, zingt het passend in mijn hoofd. Maar zulke uncoole liedjes van Elly & Rikkert zijn inmiddels niet meer aan hen besteed. Dit is hun tijd van schatgraven. Ik gun het ze van harte. Dat hun schatten nú al waardeloos zijn, is een wijsheid die met de jaren zal groeien. Opnieuw marcheren ze af naar het schietterrein. “Pas maar op dat je de kogel niet krijgt’, roept hun melige vader ze nog achterna. Er volgt geen reactie. Geen wonder: ze staan op scherp.