Paul Simon

Maar zelden kan me muziek zo raken dat ik bijna ervan in vervoering raak. Onlangs is dat toch weer eens gelukt. Oudgediende Paul Simon kreeg het N.B. voor elkaar, iets wat ik nooit had gedacht.

Begonnen als folkie in de mid-sixties, vervolgens samen met oude jeugdvriend Art Garfunkel een gouden duo begonnen (eigenlijk voortgezet, want in hun jeugd waren ze al een duo) dat met 'Bridge Over Troubled Water' hun magnum opus maakte. Altijd stoppen op het hoogtepunt, moet Paul Simon hebben gedacht om daarna als soloartiest zijn eigen weg gaan. Geen verkeerde keuze op zich, want waar schoolmeisjesposterboy Artie slechts een 'Bright Eyes' kon voortbrengen, wist Paulie telkens opnieuw sterk werk uit te brengen. In 1986 verraste hij vriend en vijand door op Afrikaanse ritmes een geheel onverwachte kant op te gaan. Zijn 'Graceland' is inmiddels een terechte klassieker geworden. Eén album later deed hij dat kunstje nog eens dunnetjes (maar eigenlijk bijna zo mooi) over op 'The Rhythm Of The Saints' en daarna werd het wat stiller rondom deze kleine grote man. Hij bracht nog wel eens een album uit, maar deukte daarmee geen pakje boter meer in.

Tot 2011. Want Paul Simon heeft nu net een nieuw album uit en wat voor één. 'So Beautiful Or So What' luidt de enigszins provocerende titel. Ik hoorde het album al op internet, omdat Simon het complete album gratis laat afspelen aan de liefhebbers. Een slimme zet, want daardoor heb ik de cd gewoon via de platenwinkel aangeschaft. Als ik iets mooi vind, wil ik het ook gewoon (legaal) hebben. Gebrande cd's zijn even leuk, als probeersel, maar waardige muziek is met recht ook wel wat waard.

Geruchten deden de ronde dat Simon het religieuze had aangeraakt op deze nieuweling. Dat klopt. Ook klopt dat Simon daarmee niet 'bekeerd' is. Maar overduidelijk is dat hij met de dingen van de eeuwigheid bezig is. Waar dat dan ook toe leidt. Maar net als bij Bob Dylan hoeven de luisteraars zich niet telkens af te vragen of de artiest in kwestie al/nog niet/nog lang niet/net niet meer/allang niet meer christen is. De luisteraar mag gewoon genieten van muziek en vervolgens bepalen hoe hij/zij zelf door het leven gaat.

Nog voordat ik me een beetje in de teksten verdiepte, voelde ik al een helende werking uitgaan van de songs van dit album. Opnieuw zijn Afrikaanse ritmes en instrumenten ruimschoots aanwezig. Maar toch weer anders dan op 'Graceland'. De gitaar krijgt dit keer wat meer de ruimte. Sommige songs swingen als een natte dobber terwijl anderen de rust laten weerkeren. En die stem, wat is die eigenlijk mooi. Die stem raakt je, die pakt je in waar je bij staat. Die stem heeft bepaald nog niet ingeboet in de loop der jaren. Die stem ontroert. Bijvoorbeeld als Simon zijn (derde!) vrouw (Edie Brickell  - de bofkont) in 'Love And Hard Times' zijn liefde toezingt. Maar ook wanneer hij in 'The Afterlife' op grappige wijze verslag doet van zijn aankomst aan de hemelpoort. Het ontvangst daar is niet helemaal zoals verwacht. En gaat het eerste nummer 'Getting Ready For Christmas Day' over de wederkomst, of gewoon over een man die van zijn karige loon iets leuks voor Kerstmis wil mee naar huis nemen? Ik wil het antwoord niet weten, want ik weet het voor mijzelf al. Want wat doen die samples uit een preek uit 1941, anders in die song? Die voegen wonderlijk genoeg iets heel moois toe.

Genoeg lieve mensen, haast je nu gewoon naar de platenboer. Vergeet internet. Laat bolle.com in zijn sop gaarkoken, die is al dik zat. Schaf dit schijfje aan en laat je meevoeren, raak ontroerd, swing mee, geniet en leef! Want het leven is so beautiful. Or so what?


En wie om nog meer mooie muziekjes verlegen zit, de volgende tips (ik kan het niet laten):

Gillian Welch - The Harrow & The Harvest
Patti Griffin - Downtown Church
Alison Krauss & Union Station - Paper Airplane
The Ghost Of A Saber Tooth Tiger - (Acoustic Sessions)
(moeilijke en lange naam voor Sean ("zoon van") Lennon en z'n bloedmooie vriendin)