Wordt toch rooms!

Afgelopen weekend hebben Purperpol en ik doorgebracht in Middelburg.

In een bed & breakfast.

Het was, op het nogal natte weer op zaterdag na, heerlijk. We genoten van de hartelijke ontvangst, een heerlijk bed, een ongelooflijk rijk breakfast (met onder andere verse aardbeien én frambozen), het uitzicht op een onwaarschijnlijk grote en groene tuin vanuit de balzaalachtige ontbijtruimte (die wij verder met niemand deelden), vervolgens de snuffelmarkt in het nabije centrum (waar we mijn zwager en schoonzus tegen het lijf liepen), de Drukkery (waar we vervolgens met zijn vieren op de koffie gingen), alle heerlijkheden in de winkel aldaar die ik daarna mocht betasten, besnuffelen en beluisteren (maar natuurlijk niet kopen van mijn vrouw bij wie ik ernstig onder de plak zit), de lekkere lunch in een van de vele lunchrooms in het centrum en later die dag een heerlijk diner in het voortreffelijke restaurant op de Kinderdijk: 't Packhuys.

[Alleen een luidruchtige familie die daar een jubileum vierde en meende dat ze in plaats van het halve het hele restaurant hadden afgehuurd gooide wat figuurlijke roet in ons eten. Bijna hadden wij met onze vorken in een van de billen van de gasten geprikt die letterlijk een decimeter of twee van ons tafeltje met de ruggen naar ons toe luidkeels stonden te converseren en erger. Maar ons eten was gelukkig zó lekker dat wij toch het billetje van het kalf dan wel het borstje van de eend op onze borden prefereerden boven de pronte achterwerken van de arrivée van Middelburg.]

Na een romantische nacht waarbij, als ik u de details zou onthullen wat ik dus maar niet doe, uw eigen echtelijke huwelijksleven maar heel povertjes zou gaan afsteken en het veelgeprezen Hooglied zou verbleken tot een boekje uit de Bouquetreeks, togen wij ter kerke.

Net zo leep als onze kinderen kozen wij voor de rooms-katholieke mis omdat die lekker kort was en wij eenmaal ver van huis het wel aandurven om een ander Godshuis te betreden dan het onze.

Als goede kinderen van de Reformatie bereidden wij ons in stilte voor op een portie onvermijdelijke Mariaverering en andere paapse ketterijen, maar tot onze stomme verbazing bleven die geheel uit. Geen Maria te bekennen! Wel een aantal prachtige liederen die dit keer niet uitblonken in allerlei vaagheden en horizontalisme maar zelfs op enige moment een verlangde Wederkomst aanstipten en ook in alle andere opzichten zongen tot aanbidding van de Allerhoogste in plaats van verering van zijn moeder. Ook had meneer pastoor op deze Sacramentszondag een mooie homilie waarin hij kort citeerde uit een van de prachtige en geloofsversterkende boeken van de Paus die ik een week eerder hier al eh... "besprak". En toen het tijd was voor het geven van de vredegroet van Christus en ik zag hoe men tot ver uit de eigen kerkbank stapte om naar de ander te reiken en die ook werkelijk te ontmoeten, wist ik het zeker. Hier gebeurde iets moois. Daarom gaf ik dit blogbericht de titel die het verdiende en die nog refereert aan de gelijknamige aardige serie die ooit in Trouw stond. Ik kon trouwens ook moeilijk verwijzen naar ons eigen kerkscheurinkje, anders had ik boven dit bericht zoiets moeten zetten als "Wordt toch Nederlands" en dat geeft een bepaald xenofoob beeld dat op haar beurt vervolgens weer een heuse beeldenstorm zou oproepen welke ik nu juist liever niet herhaald zie. (Ja inderdaad, mijn zinnen kennen inmiddels een  Paulinische lengte.)

Ondertussen blijven Purperpol en ik gewoon zitten waar we zaten, want we kunnen niet aan het overstappen blijven, maar we hebben opnieuw ervaren hoe groot Gods kerk is, en/om dat er in elk deel daarvan op zijn minst overblijfselen zijn te vinden van de Weg, de Waarheid en het Leven. En dat is mooi mensen, dat is heel mooi. Daarom eindig ik maar met de volgende algemene oproep, die in zekere zin saillant anders is dan de titel hierboven:

WORDT TOCH KATHOLIEK.

(Wie oren heeft die hoort het.)