Hoe ik dit weet? Beste mensen, uw Heer van Stand is niet minder dan ervaringsdeskundige. Toen hij nog een jong heertje van stand was bejubelde hij de laatste dagen van de mooie maand december louter en alleen omwille van het vuurwerk. Wat is aantrekkelijker dan een verboden vrucht? Ik knalde er lekker op los, als ik de kans kreeg. Dat was niet altijd overal zomaar even het geval. Rond die leeftijd ben ik samen met mijn jeugdvriend namelijk een keer op heterdaad betrapt door een tweetal agenten die ons na het opmaken van een proces verbaal zelfs fouilleerden teneinde het bewijsmateriaal in handen te krijgen. We stonden te shaken van de spanning, weet ik nog. Eerst vanwege het afsteken van ons vuurwerk en even later nog veel meer vanwege het heterdaadje. Onze ouders hebben pas veel later gehoord van dit onfortuinlijke voorval, waarbij wij werden beroofd van onze aardse schatten. Het was een hele eh... klap voor ons, toen. En het was natuurlijk niet noodzakelijkerwijs de bedoeling dat we ook thuis zouden worden geverbaliseerd. Al hebben we van de Lange Arm der Wet nooit meer iets gehoord. Die wouten zullen eerder hebben gegniffeld over onze puberzenuwen. Toch zou ons schuldige geweten pas maanden later helemaal zijn gesust. Je wist maar nooit, niet?
Tegen de tijd dat ik 16 was, was de vuurwerkmanie al weer over. Ik vond het, samen met het aanhangen van een voetbalclub en het spelen met treintjes en autootjes, nogal kinderachtig geworden. Als alternatief, linksradicaal en pseudo-intellectueel wezen deed je dat soort dingen toch eigenlijk niet (meer). Dus.
Niet heel veel later kreeg ik zelfs een uitgesproken hekel aan dat domme vuurwerk. Het was nergens goed voor, gaf alleen een hoop herrie en een hoop troep en kostte ook nog klauwen (vol geld dat beter kon worden besteed). Ik werd ook bang voor dat idiote gedoe. Het liefst breng ik daarom de laatste dag van het jaar (waarnaar ik N.B. ben vernoemd!) binnen door.
Naast bang word ik zelfs agressief van die harde knallen. Je moet het allemaal maar normaal vinden dat jan en allepuber bij je in de buurt zich als een idioot mag gedragen en een aanslag op je toch al tanende gehoor mag doen.
In feite ben juist ik het die een kort lontje gekregen. Dat maakt mij licht ontvlambaar en een waar gevaar op de weg. Het is dus maar beter dat ik de deur niet uitga. Voor u en voor mij.
Overigens is mijn stelling dat vuurwerk tot je 16de nog leuk is ook door onze oudste zoon bevestigd. Hij is namelijk net 16 geworden en wilde out of the blue wel een deal met ons sluiten. Als hij voor tweehonderd euro (!) iets militairs mocht kopen (geen mini-tank maar soldatenkledij van vóór de Wijde Wereld Oorlog) zou hij dit jaar het vuurwerk geheel overslaan. Wij wisten even niet of we nu dankbaar of onthutst moesten zijn en lieten de keus aan hem. Zoon koos eieren voor zijn geld. Gouden eieren als het aan hem ligt, want de collector's items die hij nu koopt zijn over tig jaar natuurlijk goud waard. Dat begrijpt eh... een kind.
Tja, vuurwerk mag dan uurwerk zijn en de bijbehorende angst en agressie dientengevolge ook van tijdelijke aard, een verzamelaarswoede duurt een leven lang...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten