Over kerstbomen en erfzonde

"Voor de schuld van de ouders laat ik de kinderen boeten."

Ik ben nogal van de principiële. Vooral bij de godsdienst luistert het soms griezelig nauw in mijn geweten. Zoiets loopt dan met Kerst natuurlijk gierend uit de hand. Als trouwe lezer van dit blog begrijpt u al van een afstand dat ik als stijle Gereformeerde onmogelijk vóór de kerstboom kan zijn. Ook al wil ik liever niet zozeer als Gereformeerde bekend staan, maar zo'n stempel weekt nooit helemaal los. En met dat stempel komen allerhande voor- en (vooral!) afkeuren mee waar je als bestempelde eigenlijk niets meer aan kunt doen. Het is gewoon je reinste erfzonde, meneertje/mevrouwtje. Het zit er in en het komt er nooit meer uit. Zo walg ik van nature van carnaval, heb ik van huis uit de nodige scepsis over Lourdes en zit er in mijn Gereformeerde genen gebakken dat ik nooit eens echt lekker uit de band spring. De oudste zoon uit de bekende Bijbelse gelijkenis die zo afgunstig was op zijn jongere broer moet haast wel een Gereformeerde avant le lettre zijn geweest.

Maar die kerstboom, die zogenaamde dennenboom (het zijn altijd sparren) komt er bij mij mooi niet in. Want wat vieren we nu eigenlijk op 25 december? Het verlichte bomenfeest soms? Het Germaanse zonnewendemysterie dan? Driewerf neen! Nou, daarom dus.
Onze jongens hebben zodoende hun levenlang nog nooit een boom opgezet. Hoe mijn overspelige gezinsleden het ook probeerden, ik bleef subiet weigeren om zo'n prikkelig geval aan te schaffen. Alleen daarom al. Al moet ik toegeven dat ik als kind zelf maar al te blij was met de kerstboom die mijn vader indertijd in huis haalde. Met echte kaarsjes toen nog, want electriciteit was nog niet uitgevonden toen uw Heer van Stand jong was. Maar men moet de fouten van de voorvaderen niet herhalen, daar komt voorwaar allerlei narigheid van. Dat horen wij tenminste vaak als wij op zondagmorgen weer netjes Gereformeerd zitten te wezen.

Zou het daarom zijn dat deze strakke Bijbeltekst de 'favoriete' is van onze Luuk? Schrijnende onrechtvaardigheid lijkt er vanuit te gaan. En aan zelfbeklag heeft die jongen nooit te kort gehad. Dus dan komt zo'n tekst eigenlijk best mooi uit.
Kan hij het helpen dat hij geboren is als vrucht van de lendenen van zijn overprincipiële vader? Nooit eens een feestje, nooit eens lol. Die jongen is de zoon van de Zwarte Zwadderneel zelve.

Zo loop ik de kans dat mijn jongste zoon zich van de weeromstuit zal gaan ontwikkelen en uitgroeien tot een heuse Wammes Waggel. Zo zal deze jongen ooit gaan 'boeten' voor de schuld van zijn vader. Maar stiekem, heel stiekem, zou ik dat eigenlijk héél enigjes vinden.