En groet elkaar met een heilige kus

Na de Schriftlezing uit 1 Thessalonicenzen 5 vervolgden we vanmorgen de kerkdienst met een lied en een gebed, maar daarna kwam het allerlaatste vers van dit hoofdstuk alsnog op de beamer tevoorschijn. Blijkbaar had de predikant dit met opzet 'vergeten' zodat hij ons alsnog kon wijzen op dit oude gebruik in de kerk. Enigszins besmuikt en ondeugend opperde hij de mogelijkheid om elkaar ter plekke te gaan zoenen, maar hij begreep gelukkig ook dat hij leidsman en herder was van stevige en stijle Nederlandse Gereformeerden die, door de kerkbank genomen, niet zo gauw hun naaste broeder of zuster om de hals vallen.
Maar een groet en een wens tot een goede dienst dat moest toch mogelijk zijn. Daartoe riep hij dan ook op en vervolgens gingen wij, brave en gehoorzame  kuddedieren, over tot de uitvoering van dit heilige bevel vanaf de kansel, hetwelk met enige fantasie ook zou kunnen worden aangeduid als zijnde 'van hogerhand' .

Ik heb inmiddels een enorme hekel gekregen aan een dergelijk verzoek. Ik begrijp dat onze predikant graag ziet dat de saamhorigheid in de gemeente van tijd tot tijd 'een smoel' krijgt en dat dit de snelste manier is om daar uiting aan te geven, maar toch.
Ik vind het tamelijk merkwaardig dat ik mijn naaste kerkgangers een kwartier na aanvang van de dienst alsnog een goede dienst moet wensen. Moet wensen ja. Want als ik pontificaal met mijn armen over elkaar zou blijven zitten zou dit hoogstwaarschijnlijk worden beloond met het stempel 'ijskonijn'.
Meestal groet ik vlak voordat ik ga zitten mijn naaste buur met een zacht 'goedemorgen', hetwelk me passend genoeg lijkt. Als ik hem of haar op dat moment de hand zou schudden en hem op luidere toon een goede en gezegende dienst zou toewensen, heb ik zomaar een heel ander stempel te pakken: 'fanaticus' of wellicht 'dweper'. De mores in de Gereformeerde kerken van Nederland is nu eenmaal dat we onze emoties in toom houden. Niet dat ik daarmee zit overigens, want ik ga niet naar de kerk om mijn emoties de vrije loop te laten, maar om mijn hart en ziel te richten op God. Dat daarin mijn lichaam ook mee mag komen is evident, maar dat hoeft nog niet te betekenen dat ik op afroep mijn naaste broeders en zusters eens uitgebreid van harte welkom moet gaan heten, terwijl de dienst allang begonnen is.

Ik vermoed dat mijn Gereformeerde herder iets wil laten doorklinken van de aloude vredegroet, die reeds in de vroege kerk onderdeel was van de liturgie. In Nederland is deze groet voornamelijk bekend in de Roomse kerk waar in elke eucharistie plaats is ingeruimd om elkaar de vrede van Christus toe te wensen.

Kijk, dat is andere koek. Geen goed bedoelde, maar nogal slap overkomende en op de mens zelf gerichte wens van een fijne of desnoods gezegende dienst, maar alleen de vrede van Christus die wordt gedeeld en gewenst. Uiteindelijk een verschil van dag en nacht. En ook een verschil tussen een in de liturgie ingebed vast onderdeel van een dienst die via altaar en communie gericht is op God (als het goed is) en een die voornamelijk gericht is op de mens in de kerkbank die elke zondag opnieuw, middels een lange preek, moet worden opgewekt tot een vermeerderd geloof en/of een portie troost en bemoediging.

Even had ik vanmorgen de neiging om naar de preekstoel te lopen en mijn herder en leraar ter plekke een stevige kus op de wang te drukken. Want ik blijf een protestant.
Maar ik bedacht me net op tijd welk stempel dit zou kunnen gaan opleveren en bleef gedwee zitten. Mijn buurman vóór mij kreeg nog wel een slap handje van me. Blijkbaar ben ik toch meer aangepast, meegaand en katholiek dan protestgezind. Gelukkig heb ik dan nog wel een zowel katholiek als protestant weblog waarop ik hierbij weer een, zeg nu zelf, orthodoxe aberratie tot stand heb gebracht.

Weest gegroet!