Een week niet geblogd is ...

een week niet geleefd?

Nou, dat dacht ik niet.

Maar voordat u zich zorgen gaat maken: ik leef nog.
En met mijn bril gaat het goed: die wordt namelijk amper gebruikt (....).
Tja, als tv-bril is ie handig, maar verder moet ik niets van dat rotding hebben. Zo, dat is eruit.
Geef mij maar een gewone leesbril voor achter de computer, in een boek, Tussen de Rails en onder de hoogtezon. Ware het niet dat Tussen de Rails allang niet meer wordt uitgegeven door de NS en wij hier thuis geen hoogtezon hebben. Meer een laagtezon, vrees ik. Maar dat is weer een ander probleem...

Maar over dat bloggen. Ik merkte dat ik zelf een soort dwang had opgebouwd om elke week toch al gauw twee à drie keer te moeten scoren met een 't liefst humoristisch of kritisch blogbericht. Waarschijnlijk omdat ik dat aan mijn miljoenenpubliek verplicht was. En dat laatste geeft al aan wat een rare neurotische gedachte zich van mij meester dreigde te maken.
Voeg daaraan toe dat ik van verschillende kanten vernam dat moderne media als Facebook, Hyves, Blogger, Twitter en Kwetter je leven nodeloos op zijn kop gaan zetten als je niet uitkijkt. En verder dat deze media je inderdaad als een kip zonder kop kunnen laten rennen, zonder dat daar enige noodzaak voor is.

Ik bedoel: wie mij nodig heeft, komt maar eens gezellig langs, nietwaar? Er gaat nog steeds helemaal niets boven een (goed) gesprek van mens tot mens. Gewoon op de vierkante meter. Daar waar je elkaar eens recht in de ogen kunt kijken en - indien nodig - eens een arm om iemands schouder kan leggen, een zoen op iemands wang kan drukken of een pilsje voor hem of haar kan kopen. Dan ben je pas echt iemands naaste. Ja, ook zoals Jezus het zelf heeft bedoeld.

Lang geleden dacht ik de wereld te moeten redden, en meende ik dat mijn naaste vooral in Angola, Vietnam of Chili woonde. Maar dat bleek ijdele hoop. Mijn naaste woonde eh.... naast mij, zo bleek op een goede dag. Dat te ontdekken was een schokkende ervaring. En het maakte mijn leven ook een stuk lastiger. Maar wel beter.

Hierbij verklaar ik daarom plechtig dat ik alleen weer eens wat blog als ik daar zelf de behoefte toe voel. Nou ja, na dit stukje dan, want dat was een soort verontschuldiging en daarmee toch weer een soort dwangblogje.

Ontbloggen, wordt dat vanaf nu een nieuw woord?