Senior...

Blijkbaar leven we in een tijd waarin men een Heer van Stand straffeloos kan beledigen.

Leest u eerst het begin van bovenstaande brief, als u mij wilt volgen.

Ik kreeg onlangs een ambtelijk schrijven waarin ik zonder blikken of blozen, maar wel met omhaal van woorden, word verwezen naar een seniorenwoning. Hoewel ik natuurlijk al sinds mensenheugenis de niet weinig verantwoordelijke functie vervul van het seniorschap als het aankomt op levenservaring, geestesleven, inzicht, wijsheid en het in stilte veel goeds doen, gaat het natuurlijk niet aan om mij in de kracht van mijn leven weg te zetten als een oude sok.

Dit gaat natuurlijk alle perken te buiten! Deze dunne daad van misprijzing over mijn persoon kan ik niet straffeloos laten voorbijgaan. Ik vermoed dat men het hierbij heeft voorzien op mijn prachtige kasteel waarin ik altijd zo eenzaam het onrecht en andere misstanden heb bestreden. Men is jaloers op het uitzicht, de tuin, de eeuwenoude schouw (die ik zelf heb laten metselen) met het warm knappend haardvuur en mijn ochtendpap, en wil mij daarom naar een bejaardenwoninkje verhuizen, waar ik als alleenstaande heer alles alleen moet doen. Hoe vreselijk is dit alles! Zo ga ik nu mijn eenzame weg. Omringd door eenvoudige lieden die mij een ruime woning met antieke drempels misgunnen en geen begrip kunnen tonen inzake het hoogstaande leven van een tere heer, dat nu gedoemd is te stranden in een gelijkvloerse, gezamenlijke activiteitenruimte.

Men boomt mij dwars, dat is wel duidelijk, maar een ruimdenkend heer laat zich niet ongestraft in een hokje stoppen. Men denkt wel eens dat ik een oppervlakkig leven leid, ikzelf ook trouwens, maar nu bezin ik mij op een passend antwoord, waarbij de toorn van een heer vreselijk zal zijn. Men is gewaarschuwd!